Katholieke Vereniging voor Oecumene

Bij mijn voorgaande bezoeken aan Irak was het ondenkbaar dat ik gehuisvest zou zijn geweest bij de paters Dominicanen. Het is de veiligheid, waardoor ik nu leef in een priesterwereld en het dagelijkse leven van Irakezen en christenen vanuit deze zijde meemaak. De week in Erbil bij de zusters, was leven in een vrouwenwereld.

Mijn derde huwelijk in deze weken. De zoon van onze Abouna Slewa huwt. Dus we gaan allemaal naar Erbil. Ditmaal maak ik de hele rit mee: van Kirkuk naar Erbil en terug. Een afstand als van Amsterdam naar Den Bosch, ongeveer. 16.00 uur weg, in twee auto’s, want bisschop Yousif Thomas moet morgen retraite geven aan de seminaristen in Erbil, hij en Karam, zijn chauffeur, blijven daar. Bij de grens met Koerdistan, staan we precies een uur te wachten. Abouna Qais had daar niet op gerekend, hij is voor zijn doen opgewonden. Onze auto treft het lot, dat we moeten uitstappen om gefouilleerd te worden. Mannen ter plekke, vrouwen worden naar een kleine loods verwezen.

Afgelopen donderdag 18 december was de laatste bijeenkomst in het seizoen 2014 van Bêt Drâshâ-Oosters christelijk Leerhuis in 's-Hertogenbosch. Op deze website vindt u voor dit bericht een korte impressie door deelnemer Michel Bronzwaer. De leerhuizen gaan verder onverminderd door in het Nieuwe Jaar 2015. Er liggen al weer twee programma's klaar. De inspiratie door de Vroege Kerk en door het Oosters christendom blijft boeien.

"Deze avonden brengen me dichter bij God". Dat zegt een van de deelneemsters over de leergang van het BĒT DRĀSHĀ-Oosters Christelijk Leerhuis in het afgelopen najaar in Den Bosch. Gedurende vijf avonden werden passages gelezen uit het Nieuwe Testament, in combinatie met commentaren daarop van (oosterse) Kerkvaders uit de eerste eeuwen van het christendom.

De Gemeenschap De Hooge Berkt is een kleine 50 jaar geleden in Bergeijk ontstaan, vanuit de persoonlijke behoefte van enkelen om de boodschap van het Evangelie concreter handen en voeten te geven dan ze tot dusverre hadden gedaan. Dat deden ze door samen te gaan wonen in een huis, veel te praten over hoe je je geloof vorm geeft in het dagelijks leven en samen zondags naar de parochiekerk in het dorp te gaan. De achtergrond van degenen die met elkaar gingen samenleven was divers:

Ik kan niet zeggen dat ik me de hele dag voel alsof ik in Latijns Amerika ben. Daarvoor is vooral de taal me te vreemd. Ik blijf steken in dat beetje goede morgen en goede avond, en enkele belangrijke termen rond de massage. Maar ook de sociale cultuur is heel anders. Zachter, vriendelijker en geslotener. Latijns-Amerika is passie, heftig, lichamelijk, emotioneel. dat lichamelijke in Latijns Amerika is ook wel schijn, het is vooral fixatie: mannen stevig de hakken klakken, vrouwen de heupen swingen.

De auto van bisschop Mirkis zou me ophalen bij het convent van de zusters Dominicanessen in Erbil, tegen zes uur. Maar toen werd ineens om 17.15 uur germeld dat de auto er al was. Ik ren naar beneden. In de ontvangstkamer zitten de twee bisschoppen uit Kirkuk (Aartbisschop Mirkis in reiskleding, net terug uit Parijs, en zijn huisgenoot Abouna Stephan in vol ornaat), de Algemene Overste, zuster Maria, en twee lieve keukenzusters om ons te bedienen. Thee, met koekjes. De auto blijkt stuk, de chauffeur is naar een garage. De bisschop is me zelf komen ophalen met een taxi.

Eerst het laatste grapje, gisteren gehoord: verteld aan tafel door de priester die de Mis had gedaan: „Mijn moeder vroeg zich gisteren ineens af, of ze de deur van haar huis wel had dichtgedaan toen ze in juni halsoverkop moest vluchten uit Irak!” Allen lachen, een vrije lach. Terwijl ik met een groep bezig ben, blijken zeven zusters, de Algemene Overste en huisoverste voorop, een immense zending kleding te verwerken. Dit is geen massazending van kleding rechtstreeks uit een fabriek, een organisatie, een winkelketen. Dit is kleding, bijeengebracht door Iraakse vluchtelingen in Zweden die de dringende behoefte hadden om ‚iets’ te doen voor hun familie, voor de arme Irakezen in Irak.

Toen ik woensdag in het convent van de zusters Dominicanessen van de H. Catharina van Siëna in Erbil aankwam, werd ik naar mijn kamer gebracht, en kort erna was het tijd voor het rozenkransgebed en koorgebed: terts, 12 uur. Ik schuif een bank in. Achter mij zit een zuster die mij een rozenkrans aanreikt. Ik kijk haar aan, een ongelooflijk lief en zachtmoedig gezicht knikt me toe. Na het gebed reik ik hem haar voorzichtig terug, en weer die diepe warme glimlach in dat oude gezicht. En superzachte handen. Als ik bij volgende gebedsmomenten voor haar kom zitten, glimlacht ze me warm toe. Donderdag reikt ze me precies zo de rozenkrans. Dit is onze communicatie, verder spreek ik haar niet, ze behoort tot de zusters die geen Engelse woorden kennen. Vrijdag is ze er niet, ik mis haar glimlach. Zaterdagmorgen is ze plotseling dood. Zr.Najat Sheto.

Nu ben ik klaar voor de Eucharistieviering in de kathedraal, met bisschop Mirkis vol in zijn functie. Aan het begin van een nieuw kerkelijk jaar, de eerste zondag van de advent. Met een gewijzigde rite, die in alle Chaldeeuwse geloofsgemeenschappen wereldwijd gevierd wordt. Er zijn nieuwe boekjes. Instructie: niemand mag ze meenemen. Qais neemt een half uur om het nieuwe in het boekje uit te leggen. Intussen stroomt de kerk langzaam vol.