Katholieke Vereniging voor Oecumene

Een gesprek met Abouna Qais (foto links) over de huidige situatie en toekomst van Irak. Mijn eerste vraag is: Kan deze regering de situatie in Irak op den duur aan?  Abouna Qais: „We hebben nu een sociaal zeer intelligente Minister-president. Hij kan de situatie aan. Maar dan moet je eerst bedenken, dat hij een verschrikkelijke situatie heeft geërfd van zijn voorganger.

Zondagmorgen 28 december. In de keuken is inmiddels, plus op de kloostergang, de voorbereiding begonnen van het middagmaal. Patriarch Sako zal langskomen, op weg naar zijn bezoek aan de president van Irak, Taliban, die al enige tijd ziek is. Opmaak dus op grote schaal. Gisteravond hoorde Jens van mij dat hij naar Suleimaniya zou komen, heeft hem gesmst of-t-ie niet even kan aankomen in het klooster? Sms’te terug: jawel, ik kom middageten.

En toen vertrok ik naar Sulemania, want in Kirkuk bleek niemand meer tijd te hebben voor iets met mij. „Na Kerst” klonk als vrije tijd, maar de sociale plichten zijn vele; alle afspraken gelden niet meer. Abuna Jens (Duitse oorsprong) vertelt, dat ook van zijn vluchtelingen acht families op pad zijn. „Dat is het vreemde in onze situatie; ze kwamen allemaal met auto’s aan, daarmee zijn ze gevlucht. Maar ze hadden geen onderbroek meer. Hals over kop in de auto’s en wegwezen!”

De laatste week voor Kerst werd overal hard gewerkt aan de voorbereiding: Op alle kerkpleinen zijn kerststallen te vinden. Bij de kathedraal is het een kunstwerk, waaraan vier dagen lang vier, vijf mensen werkten. Eigen ontwerp van een parochiaan, samen gebouwd. Bijzonderheid: De boormachine werd door een jonge vrouw gehanteerd. Op alle scholen, bij de parochies, voor de vluchtelingen zijn kerstvieringen. Liederen op Amerikaanse melodieën, kerstmannen, zakken met cadeaus. Bij ons poogt Abouna Ajaad tussen het gezang door ook gelovige kennis te laten klinken. Mag ook.

De hele dag, 23 december, ben ik weer in St. George, de school die vol ‚immigranten’ zit. Ditmaal neemt een andere familie me op voor de maaltijd. Als we thee drinken, 16.45 uur, komt zr. Marisa, Dominicanes, en haalt me op. Mét het echtpaar samen gaan we naar de kerk, bidden. Ditmaal een Syrisch katholieke kerk. Van de H. Familie. De kerk werd op 2 augustus 2011 door een autobom vernield. Nu staat hij weer, al wordt aan de ingang nog gewerkt.

Eergisteravond, 22 december, werden we aan tafel opgeschrikt door nieuws dat twee mensen kwamen vertellen. Ze vroegen hulp van de bisschop. Buiten Kirkuk stond al vier dagen een familie van tien personen vast, die Kirkuk niet in mocht. De burgemeester heeft de stad geblokkeerd, het wordt te veel. Er zijn inmiddels 375.000 vluchtelingen in deze stad. Het begon met stromen Syriërs, daar kwam de bevolking van de hele Ninivevlakte overheen. Ze werden buiten de stad vastgehouden, kregen brood, kregen water. Meer was er niet.

In de Chaldeeuwse kerk is dat het feest van Sint Jozef. Sint Jozef, de laatste rechtvaardige van het Oude Testament (excuus, lieve Joodse vrienden, ik schrijf even voor het christelijke theater), de verbinding tussen het Oude en het Nieuwe Testament. Paus Franciscus vraagt om in de Eucharistieviering Maria en Jozef samen te noemen, maar daarvoor moet in de Chaldeeuwse kerk een synode bijeengeroepen worden. Jozef is al wel simpelweg opgenomen in de Adventsrituelen. Dat vinden we samen een mooie zaak, beter dan 19 maart.

Bij mijn voorgaande bezoeken aan Irak was het ondenkbaar dat ik gehuisvest zou zijn geweest bij de paters Dominicanen. Het is de veiligheid, waardoor ik nu leef in een priesterwereld en het dagelijkse leven van Irakezen en christenen vanuit deze zijde meemaak. De week in Erbil bij de zusters, was leven in een vrouwenwereld.

Mijn derde huwelijk in deze weken. De zoon van onze Abouna Slewa huwt. Dus we gaan allemaal naar Erbil. Ditmaal maak ik de hele rit mee: van Kirkuk naar Erbil en terug. Een afstand als van Amsterdam naar Den Bosch, ongeveer. 16.00 uur weg, in twee auto’s, want bisschop Yousif Thomas moet morgen retraite geven aan de seminaristen in Erbil, hij en Karam, zijn chauffeur, blijven daar. Bij de grens met Koerdistan, staan we precies een uur te wachten. Abouna Qais had daar niet op gerekend, hij is voor zijn doen opgewonden. Onze auto treft het lot, dat we moeten uitstappen om gefouilleerd te worden. Mannen ter plekke, vrouwen worden naar een kleine loods verwezen.

Afgelopen donderdag 18 december was de laatste bijeenkomst in het seizoen 2014 van Bêt Drâshâ-Oosters christelijk Leerhuis in 's-Hertogenbosch. Op deze website vindt u voor dit bericht een korte impressie door deelnemer Michel Bronzwaer. De leerhuizen gaan verder onverminderd door in het Nieuwe Jaar 2015. Er liggen al weer twee programma's klaar. De inspiratie door de Vroege Kerk en door het Oosters christendom blijft boeien.