Van 31 augustus tot en met 8 september werd in het Duitse Karlsruhe de 11^e algemene vergadering van de Wereldraad van Kerken gehouden. Ongeveer 4.400 vertegenwoordigers van kerken afkomstig uit alle delen van de wereld namen eraan deel. De Wereldraad van Kerken is met 352 lidkerken het grootste oecumenische forum ter wereld. Het is bijzonder dat de Wereldraad er steeds weer in slaagt christenen uit de hele wereld eens in de acht jaar in zo’n grote conferentie bij elkaar te brengen en de mogelijkheid biedt tot open uitwisseling in een sfeer van vertrouwen, verbonden in het geloof en gedragen door gebed. Ik beschouw het als een groot voorrecht dat ik als rooms-katholieke voorzitter van de Raad van Kerken in Nederland aan deze bijeenkomst kon deelnemen. Immers de Rooms-Katholieke Kerk is geen lid van de Wereldraad, wel een actieve en belangrijke partner van de Wereldraad. De Pauselijke Raad voor de Eenheid van de Christenen had een sterke afvaardiging gestuurd onder leiding van kardinaal Kurt Koch. Uiteraard was ook de Rooms-Katholieke Kerk uit Duitsland goed vertegenwoordigd. 

Op de vergadering van het hoofdbestuur van de Katholieke Vereniging voor Oecumene gaf bestuurslid Martin Los zijn visie op het boek "Maria, icoon van de genade" van de protestantse theoloog prof. dr. Arnold Hijgen. Hieronder publiceren we de tekst van de inleiding van Martin Los die goed aansluit bij het laatste nummer van het tijdschrift Perspectief dat geheel gewijd was aan dit boek.

Van 5 tot 10 april liep ik de Walk for Homs, een voettocht van Amsterdam naar Den Bosch. Anne-Claire, de jongste nicht van p. Frans van der Lugt nam het initiaitef tot deze tocht met als doel geld in te zamelen om het levenswerk van haar oom in Syrië voort te kunnen zetten. Vanwege mijn contacten met Caritas Syrië vanaf 2015 en Syrië-reizen in 2018 en 2019 aarzelde ik geen moment en besloot mee te lopen. De Katholieke Vereniging voor Oecumene en de Raad van Kerken in Nederland steunden het initiatief. Hieronder enkele impressies en foto's.

Het moet zo zijn dat de heiligverklaring van Titus Brandsma op 15 mei samenvalt met de Zondag voor de Oosterse Kerken. Waarschijnlijk zal alle aandacht rond 15 mei op de heilige Titus gericht zijn en zal er weinig overblijven om nog aandacht te geven aan onze broeders en zusters van de Oosterse Katholieke Kerken. Tja. Wat zou Titus daar zelf van gevonden hebben?

Russen vallen in het algemeen Rusland in het openbaar, naar buiten toe niet af, ook al hebben ze veel kritiek op wat daar gebeurt. Ik heb nagedacht waar dat vandaan komt. Dat heeft volgens mij voor veel Russen met hun identiteit te maken. Ook wanneer ze niet kerkelijk zijn, zeggen ze gemakkelijk dat ze Orthodox zijn. Het aantal praktiserende gelovigen in de Russische Federatie is maar ongeveer 6%. Maar die identiteit is zwaar beschadigt door de geschiedenis van Rusland en de Sovjet-Unie van na 1917.

De afgelopen jaren is het diverse keren voorgekomen dat kerken, zonder het te willen, met ogenschijnlijk interne besluiten oecumenische relaties schade hebben toegebracht. Zo voerde de Rooms-Katholieke Kerk regels in voor aswoensdagvieringen die oecumenische aswoensdagvieringen waarin protestantse en katholieke voorgangers voorgaan en askruisjes uitdelen, feitelijk onmogelijk maakten. En zo wil de Protestantse Kerk in Nederland HBO-opgeleide kerkelijk werkers de titel ‘pastor’ gaan geven, een titel die in de Rooms-Katholieke Kerk sinds een aantal jaren nadrukkelijk voorbehouden is aan priesters.

Met veel waardering heb ik het verslag gelezen van de helende dialoog tussen Doopsgezinden en Rooms-Katholieken, die over een periode van vijf jaar (1998-2003) werd gevoerd. Over een verleden van verkettering over en weer, over verschillen van inzicht in theologisch en ecclesiologisch opzicht, over de betekenis van de navolging van Jezus, over de relatie tussen het vredes- en het geloofsgetuigenis.

Geliefde Thomas,

In deze periode tussen Pasen en Pinksteren loop ik nog wat verdwaasd rond. Het is alsof Pasen een diepere en zwaardere lading heeft gekregen. Een gloria met een lage ondertoon, een “ U zij de glorie” met een mineur. De coronacrisis heeft ons met onze eigen dood en die van anderen geconfronteerd. Moeilijk om daarover heen te kijken naar de opstanding, het lijden in pijn, verdriet en gemis is niet zomaar los te laten. Ik neem het lijden mee, waar ik ook heen ga.

In een periode dat Europa zucht onder een migratiecrisis en Nederlandse politici hardop overwegen een grens te stellen aan het aantal nieuwkomers dat ons land jaarlijks kan opnemen, zet de Gebedsweek voor de Eenheid (19-26 januari) dit jaar in op de buitengewoon vriendelijke ontvangst van schipbreukelingen op het eiland Malta. Schipbreukelingen uit de 1e eeuw wel te verstaan, waaronder de apostel Paulus, die op weg naar Rome strandden voor de kust van Malta en ternauwernood in leven bleven. De teksten voor de Gebedsweek voor de Eenheid werden dit keer voorbereid door een oecumenische werkgroep van de Kerken op Malta.

De teksten voor de gebedsweek voor de eenheid in 2020 werden voorbereid door een oecumenische groep op Malta. De groep liet zich daarbij inspireren door het verhaal van de schipbreuk van Paulus op het eiland Malta uit het boek Handelingen. Het motto werd ontleend aan Hand. 28,10: “Zij waren buitengewoon vriendelijk voor ons”. De link met de wereldwijde en Europese crisis in de opvang van migranten ligt voor het oprapen. De teksten zijn een oproep aan christenen wereldwijd om de vreemde en de vluchteling gastvrij tegemoet te treden. Het eiland Malta is direct betrokken bij de opvang van vluchtelingen en migranten die vanuit Afrika op bootjes de oversteek wagen naar Europa. Maar daarnaast spelen er op het eiland andere, verontrustende zaken, die in de afgelopen weken in volle omvang in de publiciteit zijn gekomen. De vraag is of we daar in de Gebedsweek voor de Eenheid wel aan voorbij kunnen gaan.