Katholieke Vereniging voor Oecumene

Ik kan niet zeggen dat ik me de hele dag voel alsof ik in Latijns Amerika ben. Daarvoor is vooral de taal me te vreemd. Ik blijf steken in dat beetje goede morgen en goede avond, en enkele belangrijke termen rond de massage. Maar ook de sociale cultuur is heel anders. Zachter, vriendelijker en geslotener. Latijns-Amerika is passie, heftig, lichamelijk, emotioneel. dat lichamelijke in Latijns Amerika is ook wel schijn, het is vooral fixatie: mannen stevig de hakken klakken, vrouwen de heupen swingen.

De auto van bisschop Mirkis zou me ophalen bij het convent van de zusters Dominicanessen in Erbil, tegen zes uur. Maar toen werd ineens om 17.15 uur germeld dat de auto er al was. Ik ren naar beneden. In de ontvangstkamer zitten de twee bisschoppen uit Kirkuk (Aartbisschop Mirkis in reiskleding, net terug uit Parijs, en zijn huisgenoot Abouna Stephan in vol ornaat), de Algemene Overste, zuster Maria, en twee lieve keukenzusters om ons te bedienen. Thee, met koekjes. De auto blijkt stuk, de chauffeur is naar een garage. De bisschop is me zelf komen ophalen met een taxi.

Eerst het laatste grapje, gisteren gehoord: verteld aan tafel door de priester die de Mis had gedaan: „Mijn moeder vroeg zich gisteren ineens af, of ze de deur van haar huis wel had dichtgedaan toen ze in juni halsoverkop moest vluchten uit Irak!” Allen lachen, een vrije lach. Terwijl ik met een groep bezig ben, blijken zeven zusters, de Algemene Overste en huisoverste voorop, een immense zending kleding te verwerken. Dit is geen massazending van kleding rechtstreeks uit een fabriek, een organisatie, een winkelketen. Dit is kleding, bijeengebracht door Iraakse vluchtelingen in Zweden die de dringende behoefte hadden om ‚iets’ te doen voor hun familie, voor de arme Irakezen in Irak.

Toen ik woensdag in het convent van de zusters Dominicanessen van de H. Catharina van Siëna in Erbil aankwam, werd ik naar mijn kamer gebracht, en kort erna was het tijd voor het rozenkransgebed en koorgebed: terts, 12 uur. Ik schuif een bank in. Achter mij zit een zuster die mij een rozenkrans aanreikt. Ik kijk haar aan, een ongelooflijk lief en zachtmoedig gezicht knikt me toe. Na het gebed reik ik hem haar voorzichtig terug, en weer die diepe warme glimlach in dat oude gezicht. En superzachte handen. Als ik bij volgende gebedsmomenten voor haar kom zitten, glimlacht ze me warm toe. Donderdag reikt ze me precies zo de rozenkrans. Dit is onze communicatie, verder spreek ik haar niet, ze behoort tot de zusters die geen Engelse woorden kennen. Vrijdag is ze er niet, ik mis haar glimlach. Zaterdagmorgen is ze plotseling dood. Zr.Najat Sheto.

Nu ben ik klaar voor de Eucharistieviering in de kathedraal, met bisschop Mirkis vol in zijn functie. Aan het begin van een nieuw kerkelijk jaar, de eerste zondag van de advent. Met een gewijzigde rite, die in alle Chaldeeuwse geloofsgemeenschappen wereldwijd gevierd wordt. Er zijn nieuwe boekjes. Instructie: niemand mag ze meenemen. Qais neemt een half uur om het nieuwe in het boekje uit te leggen. Intussen stroomt de kerk langzaam vol.

In Kasteel Hernen organiseert Didaskalíon~Oosters christendom en cultuur elke laatste vrijdag van de komende maanden januari-februari-maart een Leerhuis over oosterse christelijke teksten, onder de titel Ontmoetingen bij de Bron. De Evangeliën lezen samen met de Vroege Kerk. In het winterseizoen staan enkele mooie evangelieverhalen centraal. Een kans voor u om meer van de inspirerende wereld van het christelijk Oosten te leren kennen. En daarmee mogelijk uw leven te verdiepen.

De Lodewijkkerk in Leiden was de plaats van ontmoeting voor de tweede bijeenkomst van de Dialooggroep van de RK Kerk, de Evangelische Alliantie en de Verenigde Pinkster en Evangelie gemeenten. De dialooggroep bezoekt verschillende geloofsgemeenschappen om zicht te krijgen op de wijze waarop in de praktijk aan evangelisatie gewerkt wordt. In de neo-classisistische Lodewijkkerk (die na de kruitramp van 1807 op last van Lodewijk Napoleon werd gebouwd en toegewijd werd aan zijn schutspatroon de heilige Lodewijk) werden we hartelijk ontvangen door pastoor Jeroen Smith en zijn medewerkers Helen Opstal en Bas van Pampus van het landelijk Katholiek Alpha Centrum (opgericht in 1998), dat op een open en gastvrije manier mensen kennis laat maken met het christelijk geloof.

Pokrof is deze keer wat ‘iconischer’ en beschouwender dan andere edities - dat past goed in de tijd van Advent en de komende Kerst – én extra kleurig! Voor- en achterzijde worden gesierd door de fascinerende schilderingen in full colour van Julia Stankova. Vanuit haar orthodoxe icoontraditie gaat deze Bulgaarse kunstenares op zoek naar een nieuwe verbeelding zowel van bijbelverhalen als van de menselijke ziel. Haar schilderoeuvre komt in het vijfde en laatste nummer van deze Pokrofjaargang via twee bijdragen vol voor het licht. Er is een inleiding op haar werk van de hand van Femke Huisman alsook een interview met haar door Geert van Dartel.

Op grond van het Evangelie en vanuit de opdracht van de kerk stelt Stichting Buurtpastoraat Utrecht zich ten doel aanwezig te zijn bij de mens en groepen van mensen in oude stadswijken om – vanuit hun leefsituatie – hen te ondersteunen in hun streven naar herstel en behoud van hun waardigheid en zeggenschap in zaken die hun bestaan bepalen, en in hun zoeken naar perspectief in hun leven en samenleven.

Er stonden nogal wat thema’s op de agenda van het driedaagse bezoek van paus Franciscus aan Turkije: interreligieuze dialoog, godsdienstvrijheid, vluchtelingenopvang, de plaats van de kleine katholieke minderheid in Turkije, enz. Maar de oorspronkelijke aanleiding was een oecumenische: de uitnodiging van Bartholomeüs I om het feest van de heilige apostel Andreas in Istanboel (Constantinopel) te komen vieren.