Iedere vierde vrijdag van de maand staan de deuren van de Grote Kerk van ’s-Hertogenbosch aan het begin van de avond open. Een paar mensen hebben de ruimte aangekleed met de voor Taizé zo kenmerkende ikoon, de oranje kleuren, het licht. Enkele musici stemmen hun instrumenten, een paar liederen worden met de aanwezigen geoefend. Om 19.00 uur is het stil en vanuit de stilte begint de viering. Een werkgroepje heeft het thema bedacht, waar de liederen bij aansluiten. Diverse mensen hebben een taak: zij doen de voorzang, het welkomstwoord, de lezing of een voorbede, en sluiten af met een zegengebed.
Geraakt door het samenzijn
Taizé in ’s-Hertogenbosch is ontstaan vanuit het verlangen van mensen die Taizé bezocht hebben, er geraakt werden door het samenzijn, het zingen, de stilte en het bidden. En de ontmoetingen, niet te vergeten. Hoewel Taizé de naam heeft met name jongeren aan te spreken, voelen ook ouderen zich thuis in deze vorm van spiritualiteit.
Oecumene handen en voeten geven
Én, merkten we, in Taizévieringen kunnen we de oecumene handen en voeten geven. Ter gelegenheid van het 450-jarig bestaan van het Bisdom ’s-Hertogenbosch in 2009 werd er voor jongeren een Taizéviering georganiseerd. De werkgroep die deze viering voorbereidde was oecumenisch samengesteld. De opkomst voor deze viering was enorm – de St. Cathrien puilde uit! Het deed ons beseffen dat voor een hele grote groep mensen deze vorm van vieren betekenisvol is. Uit gesprekken met aanwezigen na afloop van deze viering begrepen we dat erediensten en eucharistievieringen niet datgene bieden wat zij zoeken. Dat zegt iets van de officiële vieringen. Dat zegt iets van de tijdgeest. Dat zegt iets van de kracht van de eenvoud van de vieringen zoals Taizé ze ons aanreikt.
Benoemen wat jóu bezighoudt
In de overdaad aan meningen en overtuigingen zoekt men de verbondenheid in de stilte. Je kunt gemakkelijk meedoen: de liederen zijn eenvoudig qua tekst en melodie, en door de herhaling snel aan te leren. Je kunt benoemen wat jóu bezighoudt in de voorbeden, hardop, of bij het aansteken van een kaarsje. Met andere woorden: er is tijd voor jou en voor wat jou bezighoudt, terwijl we toch gezamenlijk vieren. Je bent niet alleen in je vreugden of in je verdriet. En dan kan het gebeuren dat je je opgetild voelt, door een woord, een lied, door het licht, door een voorbede – gedragen door de anderen, door de Ander.
Na de viering wordt er altijd samen koffie gedronken. Er is tijd om elkaar te ontmoeten. Om na te praten. De verdieping te zoeken. Vrienden te maken. Zoals ook in Taizé gebeurt, ook al doen wij dat niet aan de hand van bijbelstudie. De ontmoeting heeft twee kanten: in de viering met de Allerhoogste, onder de koffie met elkaar.
Groot verlangen
Na de bijzondere viering in 2009 zijn we in ’s-Hertogenbosch gezamenlijk, oecumenisch, begonnen, omdat we voelden dat er een groot verlangen was. Nu, na 6 jaar, kunnen we zeggen dat deze vieringen niet meer weg te denken zijn uit onze stad. Vorig jaar, in oktober 2015, hebben we een viering voor Zuid-Nederland georganiseerd, in het kader van het 75-jarig bestaan van Taizé en de 100e geboortedag van frère Roger. Taizégroepen uit de regio werkten mee. Opnieuw puilde de kerk uit. De aanwezigen zochten geen ‘event’. Zij vinden elkaar in het verlangen naar eenheid, voorbij alle kerkgrenzen. Men zoekt elkaar in het verlangen naar vrede en verbondenheid. Het ideaal dat frère Roger voor ogen had blijkt steeds actueel.
Onze verwachting is dat wij in onze stad nog heel vaak Ubi Caritas zullen zingen, ‘daar waar liefde en vriendschap woont, daar is God met ons’. We zingen dat als bede voor onszelf, voor onze kerken en voor heel onze wereld.
Namens de Taizégroep ’s-Hertogenbosch, Erica Scheenstra
Zie: http://www.taizeindenbosch.nl/wordpress/