Vandaag spreekt de synode van de Protestantse Kerk (PKN) over de toekomstverkenning Kerk naar 2025. Protestanten en katholieken staan voor dezelfde uitdagingen. Vernieuwing van de kerk zou voor beiden samen een zegen kunnen zijn.

Gisteren, zondag 12 april, vond in de Sint-Pietersbasiliek in Rome een uitzonderlijke gebeurtenis plaats. De media richtten logischerwijze al hun aandacht op het gebruik van het woord “genocide” door de paus om de massale slachting van Armeniërs door de Turkse staat tijdens de Eerste Wereldoorlog te beschrijven en op de diplomatieke spanningen die dat inmiddels met Turkije heeft opgeroepen.

Paus Franciscus bezocht de afgelopen dagen Sri Lanka en de Fillipijnen. Deze beide bezoeken werden gekenmerkt door aandacht voor armoede, het gezin, interreligieuze dialoog.

Er stonden nogal wat thema’s op de agenda van het driedaagse bezoek van paus Franciscus aan Turkije: interreligieuze dialoog, godsdienstvrijheid, vluchtelingenopvang, de plaats van de kleine katholieke minderheid in Turkije, enz. Maar de oorspronkelijke aanleiding was een oecumenische: de uitnodiging van Bartholomeüs I om het feest van de heilige apostel Andreas in Istanboel (Constantinopel) te komen vieren.

Op 21 november 1964, vandaag precies 50 jaar geleden, bevestigde het Tweede Vaticaans Concilie definitief de bekering van de Rooms-Katholieke Kerk tot de oecumenische beweging. Op die dag werden twee belangrijke documenten over de kerk (Lumen Gentium) en de oecumene (Unitatis Redintegratio) plechtig afgekondigd.

Afgelopen donderdag 30 october 2014 werd de Internationale Oud-Katholieke Bisschoppenconferentie (IBK) in Rome ontvangen door de paus, en door de Pauselijke Raad voor de Eenheid van de christenen en haar voorzitter, de Zwitserse kardinaal Kurt Koch. Dit bezoek, ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van de Oud-Katholieke Unie van Utrecht [voor een beknopte beschrijving, zie voetnoot 1] is met recht historisch te noemen.

Eergisteren, zondag 19 october 2014, is paus Paulus VI door paus Franciscus in Rome zaligverklaard. Deze paus is wereldwijd vooral bekend omdat hij als opvolger van Johannes XXIII het Tweede Vaticaans Concilie tot een goed einde bracht. Verder denken velen bij zijn naam aan de encycliek Humanae Vitae (over geboorteregeling). In Nederland is hij door sommigen geprezen, door anderen verguisd, vanwege de benoeming van enkele bisschoppen “van meer behoudende signatuur” (Mgr. Simonis in 1970, Mgr. Gijssen in 1972).

In het Vaticaan is inmiddels de tweede week van de Buitengewonde bisschoppensynode over het Gezin begonnen. Eén van de behandelde thema’s is de plaats die hertrouwde gescheidenen binnen de rooms-katholieke Kerk kunnen, mogen of moeten krijgen. En die discussie spitst zich toe op de vraag of mensen die na een (burgerlijke) scheiding een nieuwe relatie aangaan, ook tot de “tafel van de eucharistie” toegelaten kunnen worden.

Valérie Duval-Poujol neemt als enige vrouwelijke “oecumenische waarnemer” aan de “buitengewonde bisschoppensynode over het gezin” die gisteren plechtig door paus Franciscus in Rome is geopend.

Van alle deelnemers is ze is misschien wel de meest opvallende: ze is baptist, vrouw, bijbelwetenschapper en doceert bijbelexegese aan het de katholieke theologische faculteit van het prestigieuze Institut Catholique de Paris, dochter én vrouw van een predikant. De Franse protestantse krant Réforme noemt deze goedlachse jonge vrouw (1974) één van de veelbelovendste protestantse theologen uit het Franse taalgebied.