Perspectief 2019-43

2019-43 63 De gaven en de vruchten van de Geest in oecumenisch perspectief Drs. Geert van Dartel In het levensverhaal van Willem Visser ’t Hooft (1900-1985), zon- dagskind van de internationale oecumene, prachtig te boek gesteld door Jurjen Zeilstra, was de laatste levensfase het moeilijkste. Zijn vrouw Jetty overleed in 1968, twee jaar na zijn pensionering, zijn kin- deren waren uitgevlogen, oude vrienden vielen weg, hij leefde alleen, maar was nog elke dag te vinden in het kantoor van de We- reldraad. Gelukkig kon hij steunen op enkele jonge medewerkers die het enthousiasme voor de oecumenische beweging deelden, maar nieuwe inzichten ontwikkelden die anders waren dan de zijne. De kracht van Visser ’t Hooft lag in de onwankelbaarheid van zijn geloof. Hij had er altijd op gesteund. Een studieverblijf van drie maanden op het Quaker Study Centre Woodbrooke in 1920 lag aan het begin van die volgehouden geloofsweg die in de oecumenische be- weging rijke vruchten gedragen heeft. Het motto dat Jurjen Zeilstra aan het boek heeft meegegeven is ontleend aan een preek die Visser ’t Hooft in 1973 heeft gehouden in het kerkje vlakbij zijn huis. Het luidt: “De christen weet heel goed dat het morgen niet beter zal gaan. Maar hij blijft hopen.” Het klinkt wat verdrietig als we bedenken dat dit een man was van grote idealen die hoopte dat de kerken al in deze wereld het verschil maakten, maar tot de vaststelling moest komen dat de wereld na alle inspanningen niet echt veran- derd is. Maar in de Bijbeltekst Rom. 15,13 waar deze preek over ging, klinkt de hoop krachtiger: “Moge God, die ons hoop geeft, u in het geloof geheel en al vervullen met vreugde en vrede, zodat uw hoop overvloedig zal zijn door de kracht van de heilige Geest.” De grondslag van de hoop in Christus, van de vreugde en de vrede, ligt niet, zo wist Visser ’t Hooft heel goed, in ons eigen vermogen of kennen, maar komt uit God en is een gave van de heilige Geest. Kunnen we die woorden van de oude Paulus ook vandaag beamen en zijn die richtinggevend op onze oecumenische weg?