Perspectief 2015-27

2015-27 De beleving in Gereformeerde Kring 53 Reag eer Bekering, hoezeer ook een ingrijpend eenmalig proces, verondersteld een vervolg waarin deze bekering beleefd wordt. De bekering zal in een ‘nieuw bekeerd leven’ gestalte moeten krijgen. Men kan niet meer terug naar het leven voor de bekering. Als dat wel gebeurt, is de bekering eigenlijk nooit realiteit geweest. Hier geldt dus, dat men – in dit geval als kerk – niet meer terug kan naar de tijd voor UR. Het oecumenisch elan mag niet meer worden opgegeven. Als iets van de ‘lange adem’ krijgt het een andere gestalte dan de passie van het nieuwe moment van de innerlijke bekering maar het mag niet zonder de beleving van deze passie blijven. De oecumenische dialoog Het elan van de oecumenische vernieuwing zoals in UR verwoord, heeft na Vaticanum II gestalte gekregen in de oecumenische dialoog. De agenda voor deze dialoog wordt hiervoor bepaald. In de dialoog wordt het katholieke geformuleerd en wordt kennis genomen van “de mentaliteit van de van de RKK gescheiden broeders”. (UR 2,4) De formulering van het katholieke geloof moet zo geschieden, dat ze geen beletsel vormt voor dialoog (UR 2,6) maar moet ook duidelijk worden uiteengezet zonder de zuiverheid daarvan te vertroebelen. De toon is daarmee gezet voor de wijze van dialoog. Van beide kanten worden aangaande een bepaald thema de standpunten uiteengezet. In deze uiteenzetting worden overeenkomsten en verschillen geformuleerd. Maar ook wordt gezien of de verschillen wel werkelijk verschillen zijn. Het is duidelijk, dat men daarmee een moeizaam proces aangaat en het gevaar bestaat, dat in deze moeizaamheid het elan van het begin dood bloedt. Maar UR waarschuwt om niet te vallen voor de verleiding van een vals irenisme. Dat zou ook in strijd zijn met het oecumenisme (UR 2,6) De dialoog tussen Katholieken en Gereformeerden Na Vaticanum II zijn de Katholieken ook in dialoog getreden met Gereformeerden en deze dialoog is van beide kanten met enthousiasme aangevangen. Voor Gereformeerden behoort het oecumenisme tot iets, dat al lang voor UR maatgevend was. Niet overal even sterk en in een deel van de Gereformeerde kring dus helemaal niet (zie boven) maar het zijn juist wel Gereformeerde theologen geweest, die vanaf het begin van de oecumenische beweging een bepalende rol hebben gespeeld. Als reden daarvoor kan men wijzen op: