september 2022 4 • een gezamenlijk leven van het woord die ons al één maakt. We kunnen overal ‘kerk’ zijn, naar de belofte van Jezus: waar twee of meer verenigd zijn in Mijn naam ben ik in hun midden. (Mt 18:20) Tijdens een voorbereidingsperiode voor het leven in een Focolaregemeenschap heeft de Beweging - die in 1943 in de katholieke kerk is begonnen – me de mogelijkheid gegeven haar geestelijk erfgoed tot het diepst te leren kennen en te waarderen. Tegelijkertijd kon ik ten volle “protestant zijn” hoe verschillend ook van de katholieke traditie om me heen en werd erin gerespecteerd. Ik ontdekte meer en meer de schoonheid van een christelijke “alomvattende” levensstijl. Dat is ook vandaag de dag, 30 jaar later, een realiteit. Door het leven met elkaar ontdekken we de verschillen in denken en traditie die er zijn tussen ons. We kunnen een aantal dingen niet samen doen. Op zondag scheiden onze wegen zich. De anderen gaan naar de mis, ik ga naar de dienst. We kunnen nog niet samen deelnemen aan de eucharistie of het avondmaal. Dat doet pijn, maar ik kies hier heel bewust voor, het is voor mij een keuze voor God alleen. Soms is onze manier van bidden anders, ik bid bijvoorbeeld niet tot Maria. Of we begrijpen elkaar niet. Ik heb geleerd om deze gevoelens te delen en me open te stellen voor de ander. Dat gebeurt ook andersom en dan ervaar Meer dan 30 jaar woon ik in een leefgemeenschap van Focolare en sinds 2011 in Marienkroon te Nieuwkuijk, het centrum van de Focolarebeweging in ons land. Ik ben lid van de Protestantse Kerk in Nederland en actief als pastoraal ouderling in een mooi oud kerkje in Vlijmen. Mijn ouders waren beiden gereformeerd. Ze gaven me de liefde voor de Bijbel, het Woord van God. Toen ik 21 was heb ik in Taizé een ervaring opgedaan van een gemeenschappelijk geleefd christendom en daarna bleef diep in mijn hart het verlangen om het evangelie samen met anderen te kunnen leven. Toen ik vlak daarna belijdenis van mijn geloof deed heb ik die wens aan God uitgesproken. Enkele jaren later kwam ik via een collega in contact met de Focolarebeweging. En deze ontmoeting was Gods antwoord voor mij. Samen met andere jongeren, die bijna allemaal katholiek waren, zetten we ons in om geld in te zamelen voor onze naasten in nood, gingen we gevangenen en eenzame mensen bezoeken en boden we hen concrete hulp. Aangespoord door de wederzijdse liefde onder ons, leefden we samen de woorden van het Evangelie: “wat je aan de minsten van de mijnen gedaan hebt..” “Heb je naaste lief als jezelf…” Alomvattende levensstijl Deze eerste ervaring van mij laat misschien in het klein al zien waar het in de oecumene binnen de Focolarebeweging om gaat: het is een ervaring, Leven in gemeenschap ik dat de pijn plaats maakt voor een diepe vreugde. Door deze open dialoog leren we elkaar kennen in het beleven van ons geloof, in de liefde die we voor onze kerk hebben. De kerk van de ander werd zo ook mijn kerk en ik ontdekte door de ander de schoonheid en de mooie elementen van mijn eigen traditie. Deze houding van open dialoog, luisteren met liefde en delen wat je voelt en denkt, geeft ons leven in gemeenschap ook een extra dimensie. We krijgen bijvoorbeeld ideeën hoe we dan wel gezamenlijk kunnen bidden of iemand zegt spontaan mee te willen gaan naar mijn dienst op zondag. Wederzijdse liefde Er zijn momenten in het dagelijks leven dat wij het “Mogen alle één zijn” (Joh 17,21) al ervaren, zeker in het “nu en toch nog niet” maar met de volle kracht van de Verrezen Heer onder ons. Samen met mijn 4 huisgenoten maak ik ook deel uit van een grotere gemeenschap van ongeveer 40 personen (waaronder katholieken, protestanten, doopsgezinden) in Marienkroon, oorspronkelijk een abdij waar Cisterciënzers woonden. Ieder van ons probeert te leven volgens de enige ‘wet’ die er geldt op ons terrein, die van de wederzijdse liefde. Als dat ondanks onze verschillen lukt, met Gods genade, worden mensen die ons ontmoeten aangeraakt en bewogen door de getuigenis van de Liefde van Christus. £ door Hanneke Steetskamp
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=