Overeen 2010-25

5 • september 2010 herkenning zo, tijdens de gebeden in Den Bosch. Men zag de anderen weer waarmee men dat grootse visioen had gedeeld. Weer even werd er samen gezongen en gebeden, en lichtte het ‘zien, soms even’ op. Het was een krachtig moment. Maar daarna ging ieder weer naar zijn of haar eigen plek. En het vuur van het gebed ging, als een kleine vlam, met ieder mee. Lange adem Dat is prachtig natuurlijk – laat dat vuur maar doorwerken op die plaat- sen waar iedereen woont en werkt. Maar wat zou het me een lief ding zijn, als we niet alleen maar het moment deelden, maar die kracht aangrepen om verder te reiken. Door niet alleen maar als individu gesterkt naar huis te gaan of als parochie of gemeente te bewaren wat we ‘heb- ben’ in alle tegenwind van de tijd. Dat we ons in beweging laten zetten naar elkaar toe. Want dat is de enige weg om eenheid, verzoening en vrede te bereiken. Broeder Roger heeft altijd benadrukt dat er een lange adem voor nodig zou zijn. Maar het is wel een weg met toekomst! Vandaag de Kerk van morgen leven – 40 jarig jubileum IEF door Hanneke Arts Van 19 tot 26 juli vond in Lyon de 40e conferentie plaats van het International Ecumenical Fellowship (IEF). Hanneke Arts- Honselaar nam namens de Katholieke Vereniging voor Oecumene aan deze conferentie deel. Zij blikt in dit artikel terug op de conferentie en de mogelij- ke impulsen die van een dergelijk fellowship voor de oecumenische beweging in Nederland zouden kunnen uitgaan. Z o’n driehonderd christenen uit België, Tsjechië, Frankrijk, Duits- land, Groot-Brittannië, Honga- rije, Polen, Roemenië, Slowakije en Spanje waren in juli bij elkaar om sa- men na te denken over het thema “Uit- wisseling van gaven: op weg naar wel- ke eenheid?” Naast de deelnemers uit deze landen, die de officiële regio’s vormen van het IEF, waren er ook deel- nemers uit Congo, Letland, Portugal en Nederland. Het zijn vooral de ont- moetingen met christenen uit andere landen die het Interna- tional Ecu- menical Fellowship tot een waardevol- le ervaring maken. Spiritualiteit van de vriendschap Professor Yves Marie Blanchard, lid van de Groupe des Dombes, en pro- fessor aan het l’Institut catholique de Paris , maakte in zijn lezing duidelijk dat oecumene geen politiek project is dat erop gericht is om betere relaties tussen verdeelde kerken te bewerk- stelligen. De oecumenische bewe- ging, gefundeerd in het gebed van Jezus om eenheid, is het gezamenlijk vieren van het mysterie van goddelij- ke liefde dat besloten ligt in het trini- taire leven van God zelf en ons in geloof geschonken wordt. In het zichtbaar uitleven van deze liefde onder elkaar ligt ons antwoord op de roep van Christus om allen één te zijn. Deze eenheid kan dan geen poli- tiek programma zijn, dat we met de juiste strategieën zelf kunnen bewerkstelligen. Zij is allereerst gave – van God aan ons en van ons aan elkaar. Oecumene begint en eindigt in Christus zelf. Wanneer individuele belangen of de belangen van één spe- cifieke denominatie centraal komen te staan, verstart de beweging. Blijven we gericht op Christus, en zoeken we elkaar te ontmoeten als vierende en dankzeggende gemeen- schap voor Christus (niet alleen con- creet, maar ook wanneer we met elkaar in dialoog gaan over geschil- len) dan krijgt het mysterie van de goddelijke liefde kans onze contac- ten van binnenuit te vernieuwen en te voeden. Wanneer christenen van verschillende denominaties zich zo op Christus richten, zullen zij steeds dichter bij Christus geraken en daar- door steeds dichter naar elkaar toe groeien. Het is deze spirituele oecu- mene ofwel een ‘spiritualiteit van de vriendschap’ die binnen het fellow- ship centraal staat en die ik in de afgelopen week heb mogen ervaren. We hebben elkaar als christenen ont- moet, en niet als methodisten, luthe- ranen, rooms-katholieken, ortho- doxen en anglicanen. Dat is een ver- rijkende ervaring die de ‘kerk van morgen’ vandaag al aanwezig brengt. Vieringen Maar meer nog dan de lezingen zijn het vooral de gezamenlijke vieringen en de persoonlijke ontmoetingen met christenen uit verschillende denomi- naties en culturen waarvan ik veel geleerd heb en die me lange tijd zul- len blijven inspireren. Het gezamen- lijk vieren van de liturgie volgens de ritus van één van de aanwezige deno- minaties brengt de ervaring van een- heid dichter bij dan in welke work- shop of lezing ook valt te benaderen. Het zingen van elkaars liederen, het gezamenlijk bidden van de geloofsbe- lijdenis en het Onze Vader en het luis- teren naar elkaars Schriftuitleg. Het ondergaan van elkaars traditie, schept een verbondenheid die voorbij de