Overeen 2010-25

Taizé als inspiratiebron voor de plaatselijke oecumene door Erica Scheenstra 4 • september 2010 Een kort verblijf in Taizé is een unieke ervaring. Maar wat gebeurt er daarna. Parochies, gemeenten en lokale raden van kerken zouden de betrokkenheid van jonge mensen bij het kerke- lijk werk goed kunnen gebruiken. Maar hoe reëel is dat eigenlijk. Ds Erica Scheenstra, predikant van de Protestantse Gemeente ’s-Hertogenbosch, geeft haar visie daarop. A ls u mij zou vragen of Taizé een betekenis kan hebben voor de plaatselijke oecumene, dan zal mijn antwoord een hartelijk ja! zijn. Taizé staat voor samenkomen in ge- bed, voor verstilling, voor opademen en kracht krijgen om vreedzaam sa- men te leven in het voetspoor van Je- zus. Taizé staat voor laagdrempelige vieringen, herkenbare teksten en goed mee te zingen melodieën. Taizé staat in kleur en klank voor de taal van het Licht. En uit wat voor kerkelijke of li- turgische traditie je ook komt, het ge- bed is ons allen wezenlijk en ver- trouwd. Verbondenheid en herkenning In het afgelopen jaar hebben we in ’s-Hertogenbosch op twee momenten Taizé-vieringen georganiseerd. Het ene gebed werd gehouden in het kader van het 450-jarig bestaan van het Bisdom ’s-Hertogenbosch. De andere viering werd gehouden ter voorbereiding van de Jongerenont- moeting in Rotterdam aan het eind van dit jaar. Telkens waren het oecumenische vie- ringen en zaten er protestanten en rooms-katholieken in de voorberei- dingsgroep en werden er uitnodigin- gen verstuurd in de gemeenten en parochies van Den Bosch en wijde omgeving. Het werden prachtige vie- ringen. Van heinde en ver kwamen mensen naar deze gebeden. Om de sfeer, om de muziek, om de stilte. Wat opviel was dat velen elkaar kenden, of uit Taizé, of vanuit een groep ergens in den lande, waar regelmatig Taizé- vieringen worden gehouden. Wat opviel was het enorme gevoel van verbondenheid tussen de aanwezigen tijdens en na de viering. Er gebeurde iets waardoor afkomst en achtergrond even niet meer van belang was. Men was in het hier en nu verenigd in gebed, en zich bewust van wat door de kracht van het gebed kan gebeu- ren of veranderen in ons leven. Een paar andere dingen troffen me. Op diverse plaatsen zijn Taizé-groe- pen actief. Veel van die groepen heb- ben ooit een reis naar Taizé gemaakt, en juist het leven in die gemeenschap van Taizé heeft mensen geraakt. Jongeren vertelden mij dat het de gemoedelijkheid is die hen trof, het gelijk zijn aan elkaar, ook al kom je uit totaal verschillende landen. Je hebt zomaar contact, en zelfs zomaar gesprekken over de diepere dingen van het leven. Wie eenmaal in Taizé was, werd geraakt door de Geest van eenvoud en liefde. En wie eenmaal werd geraakt, raakt dat enthousiasme niet gauw meer kwijt. Men houdt de contacten, die men daar op deed, via internet aan. Dit geraakt zijn geldt niet alleen voor jongeren, maar ook voor pastores of seminariestudenten. Ook voor velen van hen geldt: zij die daar een bron van spiritualiteit gevonden hebben, blijven Taizé een warm hart toedra- gen, en zetten de Taizégebeden voort in hun eigen gemeentes en parochies. Belangen van parochie en gemeente Maar of men dan ter plaatse zo gemakkelijk over de parochie- of gemeentegrens kijkt? Ik ben eerlijk gezegd bang van niet. Taizé-gebeden worden aangeboden aan de ‘eigen’ jongeren, juist om het contact tussen de parochie of gemeente met deze jongeren niet te verliezen. Deze jon- geren kennen elkaar misschien al vanaf de kindernevendienst en bou- wen aan hun vriendschappen door regelmatig bijeen te komen. De Taizégebeden op dit kleinschalige niveau dienen dus een ander doel: de onderlinge verbondenheid staat in de parochie of de gemeente voorop. Maar dat veel bredere doel van één- zijn, van elkaar over kerk- en lands- grenzen heen proberen te begrijpen en zich steeds weer met elkaar te ver- zoenen, waarmee broeder Roger oor- spronkelijk zijn leefgemeenschap in Taizé opzette, komt in die kleinere verbanden niet altijd goed tot z’n recht. Misschien kun je dat bredere doel van verbondenheid-over-gren- zen-heen pas écht goed ervaren, als je los van normale verbanden bent, tij- dens een Jongerenontmoeting of een vakantie in Taizé. Weg van thuis word je sensibel voor de grotere samen- hang en visioenen van vrede. Tijdens zo’n groots gebeuren zie je even dat het écht kan, of: hoe het ook kan, maar thuisgekomen is het gewone leven al weerbarstig genoeg. Daarom trof me waarschijnlijk ook de