Pokrof 16 zantijnse leefstijl van binnenuit, hij was overal welkom en kwam ook overal. En ik ging mee. Al gauw doemden er Duitse collega’s op en ik werd gedetacheerd naar Kos, onderdeel van de Rhodensische parochie. Pierre introduceerde mij daar. Ik heb er 26 à 27 seizoenen gewerkt tot en met 2010, meestentijds vanuit een appartement met de naam ”Agnus Dei” aan de Homerusstraat. Vandaar toog ik telkens weer via een uitgebreid opgravingsterrein naar een rond hooggedakt kapelletje in Italiaanse stijl op het katholieke kerkhof. Dit was na de oorlog en het vertrek van de Italianen in bruikleen (?) aan de katholieken overgelaten. Vooral voor de eucharistievieringen op zondag wisten hoe langer hoe meer toeristen uit al ‘s Heren landen dit kapelletje te vinden. Het aanbod groeide uit tot drie weekeinddiensten. Daarnaast waren er de huwelijksvieringen (destijds in de mode: “honeymoon in Griekenland en dan ook maar meteen ons huwelijk”) en soms een doop. Vóór de zondagse eucharistie werd altijd een protestantse dienst gehouden, Lutheraans of niet. Veel predikantenmet hun families heb ik zo leren kennen. Op één uitzondering na was de samenwerking altijd voortreffelijk. Ik heb er nog vrienden van over gehouden, o.a. een lutherse voorganger, getrouwd met een Argentijnse katholieke journaliste, enmet hun twee kinderen. Een keer heb ik op verzoek van een flinke groep jongelui een protestantse dienst geleid omdat de dominee niet kwam opdagen. Mijn belangstelling voor de oecumene kreeg kortom volop de ruimte. Ik herinner me Ekaterini – van Spaans-Griekse ouders – die ik Byzantijns wilde dopen, maar mijn helpsters waren vergeten voor warmwater te zorgen: een gekrijs van de andere wereld, de onderdompeling ging dus niet door, ik ging over op de Romeinse gewoonte. Op het einde schetterde een oom met zijn trompet het kapelletje oorverdovend vol, hetgeen voor enige hilariteit zorgde. Meerderemalenwerd ik uitgenodigd omeen orthodoxe doop bij te wonen. Ik herinner me zo’n doop met aansluitend een huwelijksviering, grotendeels in de open lucht, een Griek huwde een Poolse zangeres, ik was daar als getuige bij betrokken. Bruisend feestelijk was het huwelijk in de Romeinse ritus van een Roemeens-orthodoxe jongeman met een Schotse. Meelevenmet de orthodoxen Al deze gebeurlijkheden leverden natuurlijk talloze contacten op en gesprekken. Niet alleen bezocht ik de culturele evenementen op het eiland maar ook de religieuze; zo leefde ik met de orthodoxenmee, bezocht vrijwel alle kapelletjes om er te bidden of om er, zoals in dat van de profeetElia, hoog indeheuvels, alspelgrimeendruk bezochte liturgie mee te maken. Op een zondag was ik met vrienden aanwezig bij een liturgie in de voormalige katholieke kerk van een grote kazerne: ik zie nog de soldaten binnenmarcheren. Een keer strandde ik na een lange voettocht in een afgelegen dorpje op Rhodos. Voor de nacht werd ik verwezen naar een armzalig vervallen (kennelijk kerkelijk) gastenonderkomen – een “xenónas”. Het stond aan de rand van het kerkpleintje: de accomodatie bestond uit een roestig bed en een verwaarloosd toilet aan de andere kant van het pleintje – gelieve het zelf schoon te spuiten met een lange brandslang. Jaarlijks woonde ik op 15 augustus de feestelijke bisschopsliturgie bij in de kathedraal en de nogal patriottisch gekleurde doxologie, d.w.z. zegening van het leger en andere corpsen – een officier preekt dan, begint bij de Thermopylen en neemt de hele Griekse geschiedenis door. Daarna herdenking van de gevallenen te midden van een reeks cafés, en vervolgens allemaal die cafés in, metropoliet incluis, uiterst gezellig. ‘sMorgens had de parade plaats gevondenwaaraan het hele dorp deelneemt – het dorp, want dat is het relatief rustige Kos in vergelijking met de bruisende toeristenstad Rhodos. Aan gesprekken geen gebrek, in de winkeltjes, aan het strand en vooral tijdens de lange uren op de talloze bootreizen van het ene eiland naar het andere. Toeristen zijn opener en hebben tijd zat en een priester ontmoet je niet zo maar in je drukke leven. Grieken zetten hun hart en hun deur wijd open als je hun taal spreekt. De taal is hier wezenlijk. “Wat is het verschil tussen de Katholieke en de Orthodoxe Kerk ? Waarom Kapel met Michaëlsvoorstelling. Dit is de katholieke kerk op Kos (Foto: J. Kaandorp).
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=