2022-58 SYNODALITEIT IN HET LEVEN VAN DE KERK Aan elkaar gegeven: Een protestants perspectief op synodaliteit 25 Eén keer per jaar ga ik voor in 'Hoop voor Noord', een multiculturele gemeente in Amsterdam-Noord, 15 jaar geleden begonnen met één gezin en inmiddels een gemeenschap van honderden mensen. Die kerk staat met het evangelie middenin de samenleving. Doordeweeks runt men daar de voedselbank, en op zondag 6 maart, toen ik er voorging, waren al de eerste Oekraïense vluchtelingen in de dienst. Diversiteit in achtergronden en geloofsbeleving is er praktijk. Helaas staan missionaire aspecten van kerk-zijn maar zo zelden prominent op synodale agenda's van gereformeerde kerken. Dat heeft met de structuur te maken, en met het profiel van de afgevaardigden: vrijwel zonder uitzondering blanke mannen uit de middenklasse en van een zekere leeftijd. Dat is uiteraard voor het synodale proces ook een spannend punt: vanuit de diverse gelovigen kunnen wel allerlei gedachten worden opgehaald, maar wat levert dat uiteindelijk op wanneer de bisschoppensynode wordt gehouden? Hopelijk blijft de missio, de roeping om het evangelie te verspreiden op tal van manieren, de agenda's bepalen. Ik geloof dat christenen (en synodes) ervan opknappen wanneer ze niet enkel naar binnen gericht zijn, op het gaande houden van de lofzang (hoe belangrijk dat ook is), maar ook op het delen met anderen, en nieuwe generaties. De documenten lezend dacht ik: Dat een synode niet in de eerste plaats een vergadering is, maar een uitdrukking van de kerk die samen op weg is – dat lijkt me een goede gedachte om elke gereformeerde synodevergadering opnieuw bij stil te staan. Dat een synodale kerk niet alleen oog heeft voor de eigen (beleids)agenda, maar een kerk is met open deuren, met een missie, een kerk die eropuitgaat: stempelde dat gereformeerde synodale agenda's maar meer dan nu het geval is. Niet om het missionaire uit te spelen tegen wat er in de kerk speelt, maar juist om deze twee bij elkaar te houden. Dat zal ook wel moeten, want uit een recente rapportage van het Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt dat gelovigen (van welke soort dan ook) voor het eerst in Nederland in de minderheid zijn.9 Dat voelde voor velen al langer zo, maar nu is het ook langs deze kant aangetoond hoe seculier ons land geworden is. Ronduit inspirerend zijn de eerste twee van de tien thematische kernpunten die volgens het voorbereidende document uitgediept moeten worden.10 Het eerste is het punt van de 'reisgenoten': wie maakt daar deel van uit? "Wie zijn de reisgenoten, ook buiten de
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=