Perspectief 2021-54

12 Dr. Vincent Hunink Perspectief riep zijn mensen bij zich (er waren er twee die daar bij hem bleven; al vijftien jaar beoefenden ze de ascese en ze bedienden Antonius vanwege zijn ouder- dom), en hij sprak hen als volgt toe. ‘ Ik zal nu, zoals het geschreven staat, de weg van de Vaders gaan, want ik zie dat ik door de Heer word geroepen. Blijven jullie waakzaam en laat je jaren- lange ascese niet teloorgaan. Doe juist je best om je gedrevenheid te behouden, als was je maar net begonnen. Jullie kennen de listen en lagen van de demonen, jullie weten hoe woest ze zijn, maar ook hoe zwak hun macht is. Wees dus niet bang voor ze, maar adem liever altijd Christus en geloof in Hem! (...) Verdeel mijn kleren en geef bisschop Athanasius mijn ene schapenvel en ook het kleed waarop ik sliep, dat ik van hem nieuw heb gekregen en heb versleten. En geef bisschop Serapion mijn andere schapenvel, maar houd zelf mijn grove kleed. En nu “ vaarwel ” , mijn zonen. Antonius gaat heen en is niet langer onder jullie. ’ Na die woorden omhelsden ze hem en trok hij zijn voeten op. Het was alsof hij vrienden naar zich toe zag komen en daardoor helemaal blij was: hij lag daar met een stralend gezicht. Toen gaf hij de geest en werd ook hij met zijn voorvaderen verenigd. De twee anderen voerden de opdrachten uit die hij had gegeven. Ze begroeven hem en borgen hem in doeken gewikkeld onder de grond, en niemand weet waar hij geborgen ligt behalve die twee. (Fragmenten uit VA 89-92) Tot op het laatst doet Antonius zijn best om anderen te bemoedigen en voor zichzelf geen enkele eer of bijzondere positie op te eisen. Hij wil zelfs niet dat bekend wordt waar hij begraven wordt, kennelijk uit angst voor een soort overdreven verering van zijn overblijf- selen. Athanasius besluit de VA met een kort, stichtend slotwoord. Daarin schrijft hij na een kort samenvattend portret van Antonius dat de tekst een model biedt van monnikenleven, en hoopt hij dat het boek zelfs heidenen tot geloof kan brengen.