Perspectief 2021-51

38 Drs. Geert van Dartel Perspectief jaren zeventig en tachtig had hij steeds meer moeite. Een uitgave van de vereniging ten behoeve van de lokale oecumenische samenwerking tussen parochie en kerkelijke ge- meente was voor hem reden om de uitnodiging voor het 40-jarig jubileum in 1988 af te zeggen.,. In de jaren negentig is die relatie gelukkig weer hersteld. Kardinaal Willebrands was in 1998 in Den Bosch als eregast aanwezig bij de viering van het 50-jarig bestaan van de Sint-Willibrordvereniging. Uit handen van Jan Jacobs ontving hij het eerste exemplaar van het boek Nieuwe visies op een oud visioen over de geschiedenis van de vereniging en hield hij een korte toespraak. De situatie van de kerken in ons land is vandaag heel anders dan in de tijd van Willebrands. Groen wijst daarop in zijn bijdrage. Onze tijd wordt gekenmerkt door individualisering en ontkerkelijking. De klassieke oecumene die zich richt op dialoog en samenwerking tussen de grote kerkfamilies waar Willebrands zijn beste krachten aan heeft gegeven, heeft het tij allang niet meer mee. We hoeven ons daarover niet te verbazen en er evenmin aan te wanhopen, zegt Groen. Willebrands blijft van betekenis voor het oecumenisch werk van- wege zijn houding en geestelijke kern. Ook Groen zag in de opvatting over sacramentaliteit en de pastorale benadering de kern van Willebrands geloofsleven. Vanuit die kern en in het vertrouwen dat de Heilige Geest in de gemeenschap van de Kerk werk- zaam is, zijn katholieken ook vandaag geroepen om een weg in de oecumene te gaan, zo stelt hij. Kerk en Israel De relatie tussen Kerk en jodendom dient vooraf te gaan aan de relatie tussen de kerken. Komen wij immers niet allen uit eenzelfde wortel? Op dit Webinar volgde de lezing van Marcel Poorthuis over Willebrands en het jodendom op de lezing over Willebrands en de oecumene. Dat doet dan weer wel recht aan de ontwikkeling van Willebrands zelf, die zich pas later vanaf de jaren zestig in Rome, toen hij al heel wat ervaring in oecumenische contacten had opgedaan, pas echt in de relatie tot het jodendom verdiepte. Poorthuis stelt dat Willebrands in de jaren vijftig een traditioneel katholiek beeld van het jodendom had, anders dan de pioniers uit de in 1951 bij de Sint-Willlibrordvereniging opgerichte Katho- lieke Raad voor Israel met wie hij – zij het op afstand – voeling hield. Pas vanaf de jaren zestig als hij werkzaam is op het Secretariaat voor de Eenheid weet hij de inzichten van