Perspectief 2020-49

58 Prof. dr. Herman Teule Perspectief Assyrisch is. Het is een plezier als je daar door de straten loopt om dat te horen. Maar ook die regio zou per definitie multi-religieus moeten zijn. De ADM opteert voor een culturele autonomie, maar de Volksraad zegt: Nee, wij willen een politieke autonomie die zeer ver- gaand is. Het zou gaan om een politieke autonomie die te vergelijken is met de autonomie van Koerdistan. Een eigen regering, met een eigen vlag en met een eigen politionele macht. Twee visies: een zwakke autonomie, een sterke autonomie. Maar er komt nog iets bij. De ADM zegt: die eigen regio staat onder het hogere gezag van Bagdad. De Volksraad die haar lot verbonden heeft met Koerdistan, zegt: Nee, wij horen helemaal bij Koerdistan en zelfs een gedeelte van Koerdistan zou daarbij gevoegd moeten worden. En Aghajan verzekert dat de Koerdische autoriteiten het daar helemaal mee eens zouden zijn. Ik kan me wel voorstellen dat de Koerdische autoriteiten het daarmee eens zijn, want als je de kaart van Irak zou bekijken dan brengt zo’n autonome christelijke regio je wat dichter bij de olievelden van Kirkoek. Dus die overweging speelt natuurlijk ook mee. Wat is nu de reactie van de kerkelijke autoriteiten? Een eerste punt is het standpunt van de Chal- deeuwse Kerk, de geünieerde kerk van patriarch Louis Sako. Die is absoluut tegen deze idee, waarbij christelijke politieke partijen zeggen dat Sako bevreesd is voor het vermin- deren van zijn eigen autoriteit als christendom in de eerste plaats op het politieke vlak zichtbaar gaat worden in de Iraakse samenleving in plaats van als verschillende kerkelijke gemeenschappen. Laten we ook eens luisteren naar de argumentatie van Louis Sako: Een eerste punt is: wat jullie willen met je politieke autonomie is niet realistisch. Het gaat nooit werken omdat allereerst jullie politici onderling veel te verdeeld zijn, maar het is ook iets dat nooit geaccepteerd gaat worden door de Iraakse samenleving. Men zou kunnen zeg- gen dat dat een politiek argument is. Maar hij heeft een veel fundamenteler argument. Waar zijn wij als christenen mee bezig als we ons als een etnische groep gaan definiëren, ons inkapselen terwijl de hele geschiedenis van de laatste jaren sinds de onafhankelijkheid van Irak van de Chaldeeuwse Kerk is geweest dat we uit ons etnisch getto moeten vertrek- ken? We moeten niet alleen trots zijn op de Assyrische taal die wij hebben, nee, we moeten ons daarnaast ook affirmeren als Arabisch christen, want op die manier kunnen we een christelijk geluid laten horen in de Iraakse samenleving. Dan betekenen wij iets en anders zetten we ons in een marginale positie gezien de zwakke aantallen die we hebben. Ik noemde die politieke opties en die politieke aspiraties van de christenen. Als we spreken over godsdienstvrijheid in het Midden-Oosten, met name in Irak, dan moeten wij erkennen