Perspectief 2020-49

2020-49 Godsdienstvrijheid in het Midden-Oosten 57 die onderdak hebben gevonden in het noorden, in Koerdistan en daar opgevangen wer- den met de uitdrukkelijke steun van de Koerdische autoriteiten, niet alleen van die christelijke minister Aghajan. In 2010 is er op de Syrisch-katholieke kathedraal van Bagdad die grote aanslag geweest - de zaterdagavondmis begon daar net - met 50 doden onder de gelovigen, en drie priesters die gedood zijn. En dat heeft natuurlijk opnieuw een enorme angst bij de christenen losgemaakt en toen direct een enorme emigratie naar het noorden bewerkt. Barzani, de Koerdische president, heette de christenen welkom. Aghajan heeft dat mogelijk gemaakt door een grote christelijke infrastructuur in het noorden van Koerdistan op te richten. Niet minder dan 123 christelijke dorpen zijn er opgericht. Een gigantisch aantal en dat betekent in feite dat bepaalde delen van Koerdistan, waar vroeger de christenen een meerderheid waren, gerechristianiseerd werden en opnieuw christelijke enclaves werden in Koerdistan. 2.7. Politieke vertegenwoordiging Ik zeg hier iets over de politieke vertegenwoordiging. Sinds 2003, iets later, is er in het federale parlement, dus van het geheel van de staat Irak, een gereserveerd aantal zetels voor de christelijke minderheid. Nu zijn dat 5 zetels op een totaal van 329. Dat stelt niet veel voor, maar het is wel een faire verdeling gezien het aantal christenen. In Koerdistan is dat inmiddels 6 zetels geworden op een totaal van 111. En dan is het interessant dat de Armeense minderheid – die vooral is te vinden langs de noordgrens met Turkije – ook erkend wordt als een aparte groepering. Die hebben recht – geïnstitutionaliseerd – op één zetel. Wat willen de christelijke partijen en hoe kijken de kerken daar tegenaan? Ik heb hierboven de bepaling uit de grondwet genoemd dat iedereen recht heeft op het vormen van een eigen regio. Dat is ook wat de christelijke partijen willen. De ADM zegt dat het mogelijk moet zijn dat in Irak een zekere culturele autonomie gerealiseerd wordt. En die culturele autonomie zou gerealiseerd moeten worden in een bepaalde regio die gelegen is niet al te ver van Mossul, de tweede stad van het land, een regio in het noorden gelegen, die ze de vlakte van Niniveh noemen, waar wij, zeggen de christenen, nog in de meerder- heid zijn. In die regio moeten we onze eigen taal kunnen spreken en dat moet de eerste taal zijn. En dat moet een christelijke regio worden. De realiteit is echter dat ook in de vlakte van Niniveh de christenen niet in de meerderheid zijn. Dat is wishful thinking. In het verleden is dat wel zo geweest. Er is inderdaad nog een aantal dorpen waar de eerste taal