Perspectief 2020-47

68 Prof. dr. Peter de Mey Perspectief waar synodaliteit gerealiseerd wordt, en het gezag van degene die de pastorale dienst van eenheid en bestuur uitoefent.” (ibid.) D aarom ook maakt het katholieke document een onders cheid tussen ‘decision -mak ing’ en ‘decision - taking’, terwijl Leo Koffeman het in na- volging van het Faith & Order document over de kerk over ‘common decision - making’ (‘gemeenschappelijke besluitvorming’) hee ft. Een belangrijk punt van theologische convergentie tussen orthodoxen en katholieken be- trof de gedachte dat de bisschop aan de synode deelneemt als “corporatieve persoonlijkheid.” Zelfs in de paragraaf in Lumen Gentium waarin de leer over de onfeil- baarheid van Vaticanum I wordt hernomen, wordt over de paus gesproken als hoofd van het bisschoppencollege en over de bisschop als degene die samenvat wat er in zijn bisdom geleerd wordt. Ook voor de Anglicaanse Kerk werd de legitimiteit van de Algemene Sy- node verdedigd als “een systeem van verkiezingen en vertegenwoordiging.” Vanuit e en presbyteraal- synodaal stelsel hoorden we daarentegen dat “de ambtsdragers in ambtelijke vergaderingen zonder last of ruggespraak handelen.” Daar waar we verwacht hadden dat de divergenties tussen onze sprekers zich vooral zou- den situeren op het vlak van de synodale praktijk, tekende zich juist daar een merkwaardige consensus af, zij het in de beschrijving van een resterend werkpunt inzake synodale praxis. Alle sprekers benadrukten immers dat er zich op het niveau van de lokale gemeenschap een zekere vervreemding van het kerkgebeuren voordoet. Carine Devoge- laere, katholiek, beschrijft de moeilijkheid om in een synodaal proces recht te doen aan de inbreng van allen, vooral omdat katholieke leken er vaak moeilijk toe te bewegen zijn tijd te investeren in het leven van de kerk buiten de vieringen om. Volgens Leo Koffeman is het de laatste jaren moeilijker geworden “ouderlingen en diakenen te vinden”. Amfilochios Miltos betreurt dat het leven van de gemiddelde orthodoxe gelovige gekenmerkt wordt door een individual istische spiritualiteit en hij doet de merkwaardige uitspraak: “In onze parochies heerst er nauwelijks een sfeer van gemeenschap of familie.” Voor Mark Chap- man is “de vertege nwoordiging van de leken louter pragmatisch te ver staan: ‘geen belasting zonder ve rtegenwoordiging’.” Vader Amfilochios wijst de katholieke Kerk in België erop dat ze een belangrijke hefboom in de richting van een grotere synodaliteit in haar eigen traditie vindt, en wel in de institutie