Perspectief 2020-47

64 Zr. Carine Devogelaere Perspectief Met de oprichting van overlegorganen op de verschillende niveaus werden inspraak en advies mogelijk gemaakt. Maar ik zie ook hoe de hiërarchische bevoegdheidsverdeling van het Kerkelijk Recht het proces van gemeenschappelijke onderscheiding vaak hypothe- keert. Op de synodale weg dienen besluiten omgezet te worden in beslissingen. Zolang die besluiten enkel als vrijblijvend advies dienen om beleid te voeren, kunnen de hiërar- chisch verantwoordelijken die naast zich neerleggen zonder enige vorm van verantwoording aan de gemeenschap. Voor de deelnemers aan het synodale proces komt dit over als een machtsgreep waarbij hun bijdrage op geen enkele manier gehonoreerd wordt. Veel geëngageerde leken zijn in de voorbije decennia dan ook afgehaakt omdat ze niet konden wegen op de beslissingen. In de praktijk zie ik ook hoe het niet evident is om vorm te geven aan het beluisteren van ‘allen’ in een synodaal proces. Ik stel vast dat er bij heel wat leken een aarzeling is om te participeren wanneer dat betekent dat ze daar tijd voor moeten vrijmaken. Vaak hebben ze in het verleden de ervaring opgedaan dat er toch niets verandert. Of de besluitvorming geloofwaardig is, hangt af van de samenstelling van de groep die samenkomt. De stem van ‘allen’ klinkt anders wanneer de leden van de groep worden aangeduid of gevraagd door de hiërarchisch verantwoordelijken of wanneer ze gekozen worden door de bredere gemeenschap. Zeer belangrijk is ook te kijken wie er niet mee aan tafel zit of gehoord wordt in het overleg. Een ander knelpunt is de afbakening van de onderwerpen waarover een gemeenschappe- lijke onderscheiding mag gebeuren. Kan de sensus fidelium ook beluisterd worden over thema’s die betrekking hebben op de Traditie en de Leer? De ze vraag stelt zich bijvoor- beeld scherp wanneer we op vraag van paus Franciscus met jongeren op weg willen gaan en hen echt willen beluisteren in hun verwachtingen en dromen over de Kerk. Zal wat zij zeggen ook impact hebben op onze manier van Kerk-zijn? Tenslotte wil ik nog een lans breken voor een meer synodale vergadercultuur in onze Kerk. Vlamingen zijn pragmatisch en willen efficiënt omgaan met hun vergadertijd. Maar een gelovig luisteren naar wat de Geest vertelt doorheen het Woord van God, de tekenen van de tijd en de woorden van de aanwezigen vraagt om momenten van stilte en om een vertragen van het tempo. Het betekent waarschijnlijk dat er minder agendapunten kunnen