Perspectief 2020-47

2020-47 De Church of England en synodes 47 Net zoals het geval is in de politiek van het staatsbestel, is bij iedere vorm van kerkelijk beleid de vraag van de legitimiteit centraal. Dit is het geval voor elk kerkbestuur, presby- teriaans, congregationeel of de hybriede vorm van de bisschop-binnen-een-synode die uiteindelijk werd aangenomen in de Church of England en de meeste andere kerken van de Anglicaanse Gemeenschap. Willen synodes werken dan moeten ze als legitiem aange- zien worden; hun gezag moet aanvaard worden door de kerken die ze beogen te besturen. Zoals het geval is bij parlementen, moet iedere macht die ze uitoefenen verbonden wor- den met degenen over wie ze die macht uitoefenen. Legitiem gezag veronderstelt bijgevolg vertrouwen in politieke instellingen die allerlei soorten mechanismen belicha- men die gebruikt worden om sommige van de vreselijkste omstandigheden van menselijke zonde te verminderen. Met zulk een mate van vertrouwen zullen synodes in- stellingen worden die de verdeeldheid niet noodzakelijk wegnemen, maar kerken minstens leren hoe ermee te leven. 5. De disfunctionaliteit van het synodaal bestuur in de Church of England De laatste jaren is men de synodes in de Church of England veel meer gaan zien als orga- nen wiens voornaamste taak het is om de consensus te bevorderen. Synodes werden weinig meer dan plaatsen om de initiatieven van de House of Bishops te ondersteunen, dat de neiging had om zich bij het bevorderen van de eenheid in de Kerk als een soort van CEO boven de andere twee Houses te stellen: steeds meer spraken zij ‘collegiaal’, met één stem, wat rampzalig bleek in het recente debat over het bisschoppelijk rapport aan- gaande de gedeelde opvattingen over menselijke seksualiteit, dat werd besproken in februari 2016 en afgewezen door de House of Clergy Dit rapport blijft grote verdeeldheid opwekken. Het is de afgelopen jaren bewezen dat bestuur bij uitvoerend dictaat door de bisschoppen, met de verwachting dat de rest van de synode instemt, geen succesvolle bisschoppelijke strategie is. We willen suggereren dat de Church of England nog steeds met de consequenties leeft: bij de onsuccesvolle verkiezing over vrouwelijke bisschoppen in november 2012 kwam de zeldzame uiting van quasi-unanimiteit veel te laat om een zeer verdeeld House of Laity te overtuigen van het belang van gehoorzaamheid aan de hoeders van het geloof. Inderdaad, in de werking van de synode tussen 2010 en 2015 vertoonde h et House of Bishops uitingen van wat Paul Valliere recent ‘synodophobia’ heeft