Perspectief 2019-46

2019-46 Alledaags of Last Resort? 35 verlaten – bemoedigd en vermaand door de prediker en oudste, horlogemaker van be- roep, met de woorden: “wees je bewust dat het om een verborgen roeping ( une vocation cach é e ) gaat”. Woorden die beklijven voor iemand die zelf enkele jaren daarvoor gedoopt was in de urbane setting van Rotterdam, waar gemeente en predikanten betrokken waren bij de zogenaamde exposure-trainingen van het toenmalige oecumenische industrieapos- tolaat. Niet om zich kerkelijk te profileren, maar om present te zijn, zoals ook enkele zusters van Grandchamp dat waren met een foyer ouvrier in Vlaardingen. Plotseling werd ik me daar bewust dat ook Nederlandse vrijzinnigen hun geloof kunnen ervaren als verborgen- heid in een seculiere context van samenleven en werken. Niet als erfenis van de eerste generatie die werd vervolgd of ondergronds moest gaan – daarvan getuigt de zoge- naamde Martelaarsspiegel – en ook niet als assimilatie, maar als een andere overlevingsstrategie van een geloofstraditie. Niet toevallig kon zo de geloofsbeleving bij menig Doopsgezinde in Noord-Europa beïnvloed worden door het Pi ë tisme, ondanks het Rationalisme en Modernisme, al zal menig Nederlandse vrijzinnige doopsgezinde dat niet van harte toegeven. Mondeling getui- gen van je persoonlijk geloof was zeker bij de oudere generatie (de mijne) niet ge- bruikelijk. Echter als verborgenheid een tweede na- tuur wordt – innerlijkheid en uiterlijkheid niet meer samen beoefend worden, is de dynamiek tussen beide verdwenen. Wordt het ook moeilijk om een roeping te doen ontwikkelen, losgezongen als ze is van haar context. Afscherming op zich behoeft niet verkeerd te zijn, 10 maar blijkt bij het doorgeven van een geloofstraditie cata- strofaal. Maar ook bij gebrek aan Figuur 2 Grootvader spelend met kleinkind. Tekening T325 van Rembrandt