Perspectief 2019-44

2019-44 Thema – In vrede samenleven Pater Jens Petzold 29 Hij meldde zich in 2000 aan om lid te worden van onze orde. Pater Paolo droeg hem op eerst bij andere kloosters te gaan kijken, en dan pas een besluit te nemen. Jihad deed dat, en kwam terug met de mededeling dat hij zich toch bij ons wilde aansluiten. Hem werd gevraagd of hij zich dan wel wilde inlaten met de islam en met moslims, en hij zei vastbe- sloten “geen probleem!”. Waarop pater Paolo hem opdroeg om enkele weken door te brengen bij het graf van Ibn Arabi te Damascus, een pelgrimsoord voor moslims, en om daar in gesprek te gaan met de imams. Jihad deed dat, en ontdekte dat hij toch wel pro- blemen had met de islam, maar daar geen idee van had doordat hij altijd te geïsoleerd in christelijke gemeenschappen had geleefd. Hij stuiterde nu rond in de vraag: wat is islam? Wat moet of kan ik daarmee? 5. Een moskee? Hij raakte uiteindelijk nog meer vastbesloten om zich bij ons te voegen, en dat betekende onverwacht voor ons een nieuwe uitdaging. Pater Paolo en ik, wij zijn mannen uit het westen, en wij willen wel open dialogeren. Ongeveer parallel daaraan kwamen er heel nieuwe vragen op vanuit onze gasten. Tegen die tijd, 2000, herbergden we zo’n zestig personen elke nacht om te slapen, en overdag tot 400 gasten. Alleen al om dat praktisch aan te kunnen had Paolo onder ons klooster, dat wat hoger in de bergen ligt, nieuwe ruimte gecreëerd in de woestijn, als gastenverblijf. Veel gasten waren moslims, en zij be- gonnen te vragen of er niet een moskee gebouwd kon worden voor hun gebeden. Daar is diep over nagedacht, en uiteindelijk stelde Paolo: “Het klooster is een pelgrimsoord voor allen, dus er moet ook een moskee komen.” Bij deze discussie raakte de gemeenschap aan haar grens, in deze discussie zeiden onze medebroeders en medezusters uit deze landen, dat wij westerlingen veel te open waren. Het klooster was tenslotte wel christelijk territo- rium, en dat moest zo blijven. De discussies waren niet eenvoudig, bijna allemaal werden we verrast of zelfs overvallen door onze eigen angsten die bovenkwamen en waarover we daarvoor niet waren geïnformeerd. Noch over de eigen angsten, noch die van de anderen. In Irak, in Nederland, in Syrië, in Italië, overal kennen we de ervaring dat een grote open- heid bij anderen op de meest onverwachte momenten kan werken als een overval, en de emoties die dan opkomen hebben sterke invloed op de besluitvorming. Wij kregen in die