Perspectief 2019-44

2019-44 Thema – In vrede samenleven Yosé Höhne Sparborth 23 3. “Wij zijn niet Charlie” Vier jaar geleden was die ervaring heel sterk. Twee dagen na de aanslag op Charlie Hebdo te Parijs in januari 2015 sprak ik nog een keer bisschop Yousif Thomas Mirkis in Kirkuk. In relatie tot die aanslag zei hij: “Jullie in Europa moeten beter leren omgaan met je moslims. De frustraties die ze bij jullie oplopen, die werken dit uit. Maar meestal krijgen wij het hier over ons heen.” En nog weer een paar dagen later was ik in Erbil, de hoofdstad van Iraaks Koerdistan, in twee opvangkampen waar christenen zaten die een half jaar eerder voor ISIS waren ge- vlucht. Wat mij opviel: zij hadden al reacties bij de Parijse demonstraties waarin iedereen riep „Wij zijn Charlie”. Zij leefden met hun families in wooncontainers, dicht op elkaar. Aan de wanden hingen papieren waarop stond “wij zijn niet Charlie”. Op mijn vraag wat ze wilden uitdrukken zei- den ze: “We zijn het niet eens met satire die zó beledigend is voor moslims. Wij proberen hier elkaar met respect te behandelen.” Ik moet toegeven, in die dagen werd ik ook door een christelijk echtpaar, ontheemden, gevlucht voor ISIS, bij hen op de koffie besteld. Of ik maar goed wilde vertellen in Europa hoe gevaarlijk die moslims zijn! En toen ik bisschop Mirkis daarmee confronteerde, zei hij eenvoudig: “Het is onze pastorale taak om zulke mensen te helpen, dat hun angst niet omslaat in haat.” 4. Gemengde samenleving Ik durf dus te stellen, dat minister Blok ongelijk heeft, die beweert geen samenleving te kennen waar multicultureel goed wordt samengeleefd. Dergelijk simplisme wil ik echter ook niet kopiëren door het tegendeel te beweren. Toch ligt het historisch gesproken juist voor Nederland eigenlijk best eenvoudig. Tot 1948 maakten zo’n 150 miljoen moslims deel uit van het Koninkrijk der Nederlanden. En er was diepe treurnis toen we Indonesië kwijt- raakten; we voerden vier jaar oorlog om ze bij ons te houden. Maar ja, daar waren wij de baas… dus moeten we niet allereerst vragend naar onszelf kijken? Wat is er bij ons aan de hand, dat Baudet en Wilders samen zo’n 20 % van de stemmen trekken?