Perspectief 2019-44

Perspectief 22 In vrede samenleven, kan dat? 2. Een mailtje uit El-Salvador Afgelopen dinsdagmorgen kreeg ik een mailtje uit El Salvador, van het Centro Bartolome de las Casas, bij De Vastenactie zeer bekend. Zij werken al jaren in wijken die door gewa- pende straatbendes onveilig worden gemaakt, en werken er aan niet-gewelddadige wijzen van weerstand bieden. Zij betuigden medeleven met mij die in Utrecht woon, vanwege de aanslag in Utrecht. Vanuit El Salvador, dat kleine land waar inmiddels bijna elke straat haar gewapende bende heeft. Mij schokte dat zij van Utrecht wisten. Het schokte mij, omdat wij hier eigenlijk niets weten van hen. Wat maakt dat die ene aan- slag door een gestoorde crimineel wereldnieuws is, en het voortdurende structurele geweld in zo’n land met ook dapper volk volledig wordt genegeerd? Of, hoevelen weten dat in Colombia om en nabij de 35 % van de bevolking op drift is, vanwege alle geweld? En zij weten wel van ons. Ik merk dat ik schaamte voel. Waarom krijgt onze angst, of krijgt onze smart, zo veel meer aandacht in de wereldpers dan het lijden van die mensen ginds? Wij staan op de wereldranglijst van rijkste landen nummer 8. Maakt dat dit verschil? Dat christelijke landen beschaafder zouden zijn dan andere, van die gedachte ben ik al lang weg. Als ik de Wereldranglijst opzoek van meest gewelddadige steden in de wereld, dan liggen alle vijftig steden in landen die formeel christelijk zijn. Schort er iets aan ons waar- nemen? Schort er iets aan ons zelfbeeld? Schort er iets, toch nog steeds, aan hoe wij Europeanen andere mensensoorten inschatten? In welke mate maakt onze ideologie ons arrogant, of blind voor anderen? En dan vraag ik naar de ideologie van de geroemde Vrije Markt met haar vrijheid en democratie en vooral haar economie die moet groeien. Of ik vraag naar dat individualisme dat bepaalde men- sen, mannen vooral, veel recht geeft om maar raak te schelden in de openbare ruimte, en dat weinig ruimte van verweer geeft aan wie uitgescholden worden. In welke mate is ons geloven als christenen, of als moslims, of als joden, een wijze van leven, waarnemen, onderzoeken en samenleven, die ons weerbaar kan maken en waak- zaam als te veel onverdraagzaam geluid de publieke ruimte gaat beheersen? Het is juist dat Irak, waar ik bij alle bezoeken weer zie hoe men elkaar vasthoudt.