Perspectief 2019-43

Perspectief 52 Oecumenische toenadering steeds meer een geestelijke zaak van de wereld, waarin confessionele verschillen onbelangrijk zijn geworden. Kerken moe- ten in deze situatie de oecumene opnieuw leven in blazen met de universele boodschap van liefde, gerechtigheid, vrede en vrijheid. Oecumene is een weg, een proces. We hebben niet voor alles een gemeenschappelijke oplossing, maar wel is er een gemeenschappelijke weg en een gemeenschappelijk perspectief. In een slotwoord samen met de protestantse bisschop Ulrich Wilckens stellen beide theo- logen dat in de eenentwintigste eeuw er diepere tegenstellingen zich voordoen dan in de zestiende eeuw. Er is niet meer een scheiding tussen de kerken , maar een scheiding van de kerken , of zelfs van scheiding van het christendom als zodanig. Een publiek getuigenis is tegenwoordig een elementaire christelijke opdracht, waar protestanten en katholieken met elkaar kunnen samenwerken. De ‘oecumenische wekroep’ bestaat hierin dat katholie- ken en protestanten samen hun geloof verdiepen en elkaar daarin te versterken. De herdenking van 500 jaar Reformatie in 2017 heeft de oecumene een nieuwe impuls gege- ven en het geloofsgesprek geïntensiveerd. Zij heeft veel winst opgeleverd in het contact met de Rooms-Katholieke Kerk. Men weet elkaar steeds meer te vinden en er is meer kennis over elkaars geloof en spiritualiteit motieven gekomen. 8 We concluderen dat oecumene en het zoeken naar kerkelijke eenheid veel meer een spi- ritueel gebeuren is geworden in plaats van een zaak van institutionele eenwording. Er zijn veel interkerkelijke contacten gelegd op bi- en multilateraal niveau. We konden er maar wat van aanstippen. Vele initiatieven hebben nog steeds hun voortgang. Ondertussen wordt oecumene steeds meer als een weg en een proces gezien. Een nieuw oecumenisch inzicht is dat de lex credendi voorafgegaan wordt door de lex orandi : eerst bidden, dan theologiseren, kort door de bocht gesteld. Als we eerst samen kunnen bidden, dan zullen de confessionele verschillen wellicht niet verdwijnen, maar ook niet meer dominant aan- wezig zijn. Uiteindelijk is het de Geest die de raderen weer in beweging zet (Ezechiël 1). Ook in de kerk.