Perspectief 2019-43

2019-43 Thema – Herstel van Kerkgemeenschap Dr. Arjan Plaisier 33 hoezeer ook de officiële dialogen belangrijke progressie hebben laten zien. Er is meer no- dig. Er is gebed nodig. Er is een verlangen nodig, een bekering. In dit opzicht is de spirituele oecumene of de oecumene van het hart van groot belang. Alleen door samen te bidden en met elkaar het geloofsgesprek te voeren, komen we echt bij elkaar. Alleen door te delen in de spirituele schatten van elkaars traditie zullen we tot verdere herkenning van elkaar komen, die uiteindelijk een herkenning is in het ene geloof en in de ene Heer. 6. Scheuringen moesten er zijn? Daarbij erken ik dat de breuken in de christenheid ook iets van het ‘er moeten scheuringen onder u zijn’. Ik ben hierop gebracht door Joseph Ratzinger. 11 Er is geestelijk leven ont- wikkeld door de scheuringen heen. Als ik me beperk tot het Westen is daar de grootste gestalte van de kerk van de eeuwen, die in Rome haar vertegenwoordiging vindt. Dit is de kerk van het ‘zijn’, als ik het zo mag typeren. De kerk waarin een diep bewustzijn is van de aanwezigheid van Jezus Christus die de kerk in alle waarheid leidt. Een besef van incarnate, van een objectieve waarheid die zich sacramenteel doorzet in deze wereld. Van het besef dat de kerk de gestalte is van het koninkrijk en daarom ook tot een zichtbaar dominium heeft geleid. Een besef dat de kerk als lichaam van Christus het nest is waarin de veren van de jongen worden gewassen. Het is de kerk van de priester die in Gods naam bij het breken van het brood mag zeggen: hoc est corpus meum . Est, ja, het is zo, het is geen gedachte, maar een werkelijkheid, die in het geloof mag worden ontvangen. De kerk van de Reformatie is de kerk van het Woord. Het grijpt terug op Paulus, die de verkondiging van het evangelie van het kruis zo sterk heeft beklemtoond. Woord wil zeg- gen: nabijheid, maar tegelijk ook soeverein, als een ‘je und je’ zich voltrekkende macht die mensen in vrijheid stelt. Het is het glanzend besef dat God mij aanspreekt en mij tot een persoonlijk, gelovend antwoord opwekt. Dat gaf deze kerk ook een bij uitstek pastorale gestalte, waarbij het woord in al haar vervoegingen wist door te dringen tot in de diepste zielenroerselen van het menselijke hart. Het is de kerk waarin de Bijbel een ontkend Woord is gebleken, hoezeer ook het gevaar van ‘ieder zijn eigen Bijbel’ vaak de kop heeft opge- stoken.