Perspectief 2018-42

2018-42 Prof. Dominique Jacquemin 21 De uitdaging ligt in de eerste plaats op educatief en pastoraal vlak. De christen zou zichzelf opnieuw moeten situeren tegen de horizon van een theologische antropologie die het bestaan in zijn aardse en eeuwige dimensie benadert. Het hele leven is een belangrijke tijd waarbinnen alle beslissingen genomen worden. Die tijd op zich is niet afgesloten, maar vindt zijn zin in een leven dat geroepen is om in God voltooid te worden. Deze openheid lijkt ons wezenlijk om na te denken over het beslissingsproces – en over wat beslist moet worden – in zijn tijdelijk aspect: het leven en zijn betekenis speelt zich niet alleen af in de horizontale dimensie. Wij zijn ons ten volle bewust van de moeilijkheid om deze visie over te brengen, maar tegelijkertijd hebben we de indruk dat de Kerk in haar catechese en verkondiging de gelovigen steeds minder de gelegenheid geeft om daarover na te den- ken. Tegen dezelfde achtergrond zou men kunnen mediteren over Bijbelse figuren als Simeon die de grens en de voltooiing van zijn bestaan als een beslissingscriterium integreerde: «Nu, Meester, laat U, zoals U gezegd hebt, uw knecht in vrede gaan» (Lc 2, 29-30). Paus Franciscus heeft zelfs deze figuur van Simeon in maart 2015 gebruikt om te spreken over ouderdom in termen van roeping. 39 Zoals Mgr. d’Ornellas 40 heel goed aantoont, bieden de figuren van de gewonde aan de kant van de weg en de Samaritaan (Lc 10, 25-37) een kans om op een nieuwe manier te kijken naar en zich niet af te wenden van kwetsbare mensen waarbij God zelf, in Jezus Christus naderbij komt en zich waagt aan een lichame- lijke ontmoeting van mens tot mens. In die zin kan het verhaal van de transfiguratie (Mt 17,1-9, Mc 9,2-9, Lc 9,28-36) een ander pedagogisch aspect benaderen: ook hier wordt een vermoeid lichaam, vanuit een ander perspectief namelijk dat van het geloof, drager van onvoorstelbare witte schittering, belofte van zijn eigen verandering in de verrijzenis. 41 6.2 Autonomie: zelfbeschikking of relationele autonomie? Een gelovige benadering van het kwetsbare en beperkte leven zal wellicht in staat zijn om de autonomie niet vanuit de absolute individuele vrijheid maar binnen een juister relatio- neel kader te herdenken. Ook al behandelt hij deze kwestie uitsluitend in de context van de euthanasie, toch lijkt de analyse van Dr. Marc Desmet toepasselijk om de maximale vrijheid van alle betrokken personen te waarborgen: «De huidige evoluties bevestigen dat euthanasie, symbool van de zogenaamde autonomie van het individu, maar mogelijk is