Perspectief 2017-38

2017-38 En nu verder: de toekomst van de oecumene 69 Reag eer iemand verbonden ben die ik verder ook rustig kan negeren en me ook niet werkelijk aangaat, hooguit van een afstandje. De eenheid van de kerk is daarmee ten diepste verbonden met de missie van de kerk. Dat besef maakt van ‘oecumene’ in de zin van het zoeken naar godgegeven eenheid en gemeenschap, meer dan iets leuks wat kerken ook nog kunnen doen, en plaatst het in het hart van ieder denken over missie. Missie is het belichamen van Gods liefde in deze wereld en wel als uitwerking van die liefde: verzoende en verzoenende gemeenschap tussen mensen. Probeer dat maar eens te doe met concurrerende kerken…Het is nog lastiger uit te leggen dan de Hl. Drievuldigheid naar wie deze parochie genoemd is en waarover de gemeente afgelopen zondag ongetwijfeld zich het hoofd gebroken heeft. Oecumene en identiteit Ik kom bij mijn tweede punt: ‘Oecumenische theologie als een theologie en praxis van ontmoeting, uitdaging en verrijking is wezenlijk voor iedere kerk – het is geen vraag of, maar vooral een vraag van hoe. Geen enkele kerk heeft toekomst zonder oecumene.’ No man is an island – niemand is een eilandje en dat geldt zeker voor een mens die naar het beeld van de drievuldige God geschapen is en gemeenschappen van mensen die dezelfde sporen in zich dragen. Een paar dagen na het feest van de allerheiligste Drievuldigheid daagt juist het geloof in God uit na te gaan wat het betekent om als persoon in Christus of als gemeenschap die het lichaam van Christus representeert te bestaan. Ik kan u verzekeren: alleen gaat het niet. We zijn als mensen op relatie aangelegd. Dat weet iedereen – toch is het verbazingwekkend hoe snel kerken en gemeentes doen alsof ze het niet weten wanneer er een beleidsplan op tafel moet komen. Ik ken weinig beleidsplannen – en als u ze wel kent, ik houd me aanbevolen – waarin het zich consistent in gemeenschap met andere kerken bewegen een centrale factor is. De beweging is veel vaker: waarom zijn wij – bijvoorbeeld protestanten in het reformatiejaar – er, hoe dragen we dat uit en wat doen we daarom. Oh, en er waren ook nog wat anderen. Het lijkt er wel op alsof het sterk op het eigen ‘branding’ gerichte denken in beleidsplannen het denken in gemeenschap uitsluit. Dat is vreemd – kerken zijn per definitie gemeenschap en daarmee, theologisch en spiritueel, op anderen gericht. Dat kun je de katholiciteit van de kerk noemen: deel hebben aan de volheid van Gods verzoening en daarom op volle verzoening met anderen,