Perspectief 2017-37

2017-37 Gaandeweg één - Impulsen op de weg van de oecumene 9 Reag eer Hoe kunnen wij verder komen, waar we inzake de waarheid bij een grens komen? Toen de Focolarebeweging en de Broeders van het Gemene Leven in het jaar 1968 in Ottmaring bij Augsburg het ‚Ökumenisches Lebenszentrum‘ stichtten, gaf Chiara Lubich aan deze vestiging een naam en een model. De naam was: „Het Nieuwe Gebod“, dus het gebod van Jezus „Heb elkaar lief zoals Ik jullie heb liefgehad” (Joh. 13, 34); en het model was de voetwassing: Jezus, die als Heer en Meester de voeten wast van de leerlingen. Daarmee wordt bedoeld: Eenheid in de waarheid kan uiteindelijk niet „van bovenaf“ worden opgelegd; ze kan ook niet als in een soort ultimatum worden afgedwongen. Voor de eenheid in de waarheid kan alleen de weg worden voorbereid door ons voor de ander neer te buigen om hem de voeten te wassen en niet zijn oren. En dat betekent steeds weer – zoals een schilderij van Sieger Köder treffend weergeeft – ook je eigen gezicht te verliezen en het mogelijkerwijs aan de voeten van de ander terug te vinden. Dat houdt in dat er veel geduld en nederigheid nodig is, een grote welwillendheid vooral jegens anderen. Alleen op die manier kan de waarheid van Christus, die voor ons de weg ging van de volledige zelfontlediging, geloofwaardig worden doorgegeven, zonder haar in ons concrete gedrag tegen te spreken. Uiteindelijk is de oecumene een weg met Jezus: door sterven en dood naar de verrijzenis. Christus heeft de Kerk voortgebracht toen Hij aan het kruis de zonden van allen op zich nam tot aan de Godverlatenheid toe, en Hij vanuit deze peilloze diepte de Geest vrijgaf. Vanuit deze overtuiging heeft Chiara Lubich de Godverlaten Christus als dé bepalende wegwijzer voor de oecumene naar voren gebracht, en dit vanuit een doorleefde ervaring, zoals ze in het jaar 1982 voor 7.000 priesters en religieuzen in de audiëntiezaal van het Vaticaan aangaf: „Wie brengt de christenen [van verschillende Kerken], die tot de Beweging behoren, ertoe met elkaar in dialoog te zijn, en dag voor dag te bouwen aan die gemeenschap die al