Perspectief 2017-37

Perspectief 10 Hubertus Blaumeiser mogelijk is, en onder allen de tegenwoordigheid van Jezus mogelijk te maken […]. Niemand anders dan de gekruisigde Jezus, die in zijn schreeuw van verlatenheid alle scheidingen van de wereld en alle gevolgen van onze zonden op zich wilde nemen. Om zijnentwil zoeken we elkaar en beminnen we elkaar, volharden we in de hoop en geven niet op, ook al lijkt het doel [van de zichtbare eenheid] moeilijk te bereiken.“ 6 Uiteindelijk ontstaat eenheid daar waar wij ons samen met Jezus in de wonde van de scheiding begeven, dat wil zeggen dat we ons niet laten ontmoedigen door de teleurstellingen en misschien zelfs de kwetsuren. Eenheid kan pas dan groeien, wanneer wij er niet vandoor gaan wanneer het samenzijn moeilijk wordt, maar samen met de Gekruisigde volharden en elkaar accepteren, ook wanneer dat pijn doet. Dan kan er verandering komen. Ook hierbij een ervaring. Enkele jaren geleden zou ik samen met een protestantse collega een theologisch artikel schrijven. We kwamen overeen dat ik een eerste schets zou leveren. Mijn collega heeft daar toen mee verder gewerkt. Toen hij me de tekst teruggaf, had ik de indruk daarin niet veel te herkennen van mijn aanvankelijke drie punten. Bovendien was vanuit mijn gezichtspunt de presentatie eenzijdig geworden. Wat te doen? Het artikel dan toch maar alleen schrijven? Of gewoon maar toegeven? Ik voelde dat ik uit liefde voor de waarheid en voor de zaak, maar ook voor mijn collega, eerlijk moest zijn. Ik sprak met hem over mijn indruk en mijn twijfel. Daardoor ontstond een situatie die voor ons beiden niet gemakkelijk was. In een eerste moment lukte het ons niet er samen uit te komen. In mij ontstond van binnen een groot vraagteken, duisternis. Maar in deze duisternis – dat had ik van Chiara Lubich geleerd – is de Godverlaten Christus aanwezig. Na een innerlijke worsteling die een tijdje duurde kon ik ja zeggen tegen deze ontmoeting met de Gekruisigde en alles in zijn handen leggen. Toen we weer bij elkaar kwamen, zei mijn collega, die waarschijnlijk een soortgelijke innerlijke weg had afgelegd: „Laten we nog eens van voren af aan beginnen!“ Van voren af aan betekende al mijn gedachten eerst eens opzij te schuiven en goed te luisteren naar de ander en op de eerste plaats samen naar 6 Der Priester heute – der Ordensmann heute ; ital. Original in: P. Coda – B. Leahy (Hrsg.), Preti in un mondo che cambia, Roma 2010 , pp. 24-25.