Perspectief 2017-37

2017-37 Gaandeweg één - Impulsen op de weg van de oecumene 7 Reag eer en als Kerk beweren dat we zo extatisch in God en in de anderen leven? Wij allen vervallen steeds weer in de incurvatio in se , de verkromming in onszelf, zoals Martin Luther dat noemde, met andere woorden in autoreferenzialità , d.w.z. egocentrisme, wat volgens paus Franciscus een dodelijke ziekte is. Noch als personen, noch als Kerken kunnen wij in een dergelijke zelfgenoegzaamheid en egocentrisme leven, wanneer we het authentieke Godsbeeld niet willen verduisteren dat ons in Christus werd geopenbaard: De Vader leeft, buiten zichzelf, in de Zoon; en de Zoon leeft, in de Geest van de Liefde, evenzo buiten zichzelf in de Vader en offert zich tegelijk voor ons zondaars – niet voor de gerechten! – tot aan zijn ontlediging in de kruisdood (vgl. Fil. 2). In de naam van deze God zijn wij steeds weer opnieuw geroepen uit onszelf te treden en vanuit de anderen te denken en te leven, en met hen alles te delen: Christus te zijn voor hen. Chiara Lubich noemt dat in haar spiritualiteit: „ Zichzelf één maken met de ander “, of nog korter: „ De ander leven “, en ze verwijst daarbij steeds weer naar de Gouden Regel: „Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen!” ( Mat. 7, 12). Voor Chiara is dat een een kern- en scharnierpunt voor iedere vorm van dialoog. Alleen zo kunnen we de mensheid de enige weg laten zien die haar kan behoeden voor een derde wereldoorlog. Alleen in echte solidariteit met de ware of ook veronderstelde gebreken van de anderen kunnen we inspireren tot een economische ordening waarin wordt gedeeld en tot een financieel systeem dat gericht is op het welzijn van de anderen. Alleen in een naar buiten treden uit onze eigen leefwereld om bij de ander en met de ander te zijn, kunnen we effectief opkomen voor gerechtigheid en behoud van de schepping. Sta mij toe u in verband met deze exodus-dynamiek een belevenis te vertellen die voor mij een beslissende ervaring/een eye opener is geweest. In augustus 2001 waren wij met 50 priesterkandidaten die volgens de spiritualiteit van Focolare leven, in Constantinopel (Istanbul). We wilden het leven van de Oosterse Kerken van dichtbij leren kennen. We hadden onder andere een ontmoeting met een theoloog van het Oecumenisch Patriarchaat. Hij gaf ons uitleg over de orthodoxe theologie van de koinonia , dus van de gemeenschap. Het was een fantastisch mooie toespraak. Daarop volgde een dialoog, waarbij de spreker meermaals te verstaan gaf hoeveel de orthodoxe theologie en Kerk