Basis HTML versie
Lesbr i e f
K I N D E R E N & I C O N E N
s
8
elkaar. Veel baarden en lange gewaden, en veel vrouwen met lange sluiers. Ik kan
ze niet uit elkaar houden!” “Maar de Orthodoxe gelovigen wél”, zegt Misja: “Jo-
hannes ziet er altijd hetzelfde uit: een wilde baard en haardos, met een al even
wild kleed van kameelhaar op een halfbloot bovenlijf. Zo staat het in de bijbel en
zo schilderen we dat dan ook op iconen. Zó kun je hem herkennen op wel dui-
zenden iconen: «Hé, Johannes de Doper!»”
Midden in de kerk, op een grote tafel met een glanzend rood tafelkleed liggen
allemaal nieuwe iconen. Een priester met een lang gewaad en een baard staat
voor de tafel. Hij zingt en ondertussen staan de mensen er om heen met een
kaarsje. Hij zwaait met een wierookvat over de iconen en besprenkelt ze met hei-
lig water. En hij zingt in een gebed tot God, met veel moeilijke woorden, die Alex
niet begrijpt, Misja misschien ook niet, maar God zeker wel, bedenkt hij. De man
zegt: “God, onze Heer, wij bidden tot U, zend uw zegen over deze icoon, en zegen
met de besprenkeling van het gewijde water deze icoon en maak hem heilig, tot
uw heerlijkheid.” En de mensen antwoorden met ‘Gospodi pomiloej’, Heer, ont-
ferm U, en op het laatst met ‘Amen’.
“Zo”, zegt de oudtante hardop, met een lachje naar Alex, als het gebed is afgelo-
pen, “nu zijn het echte iconen. Nu zijn het geen schilderingen meer die zijn ge-
maakt door mensen, maar zijn de iconen helemaal van God.”
Ineens komt de vrouw die Alex afgelopen week had ontmoet, de icoonschilderes,
naar hem toe lopen. In haar handen heeft ze een klein icoontje, met nog enkele
druppels water erop. Op dat icoontje staan drie mensen: in het midden Jezus, en
links Maria de moeder van Jezus en rechts iemand met een baard. “Is dat Johan-
nes de Doper, met zijn wilde haren?”, vraagt Alex. “Nee, joh, kijk eens goed. Hij
ziet er toch net wat anders uit. Dat is Alexij, de heilige man Gods”, legt ze uit aan
Alex. “Zijn naam lijkt op jouw naam. Daarom krijg je deze icoon van mij. Hang
hem op in je kamer en vraag of je vader of moeder een elektrisch lampje koopt
om ervoor te hangen, en denk dan aan God, aan Jezus, aan Maria en aan mensen
die wilden leven zoals God dat graag ziet, zoals de heilige Alexij, en misschien dat
ook jij wilt leven zoals God dat graag ziet: positief, en goed voor andere mensen”.
Alex geeft de vrouw een stevige zoen op de wang om haar te bedanken. Heel
spontaan. Hij schrikt er zelf een beetje van. Gelukkig kussen ze in Rusland meer
dan in Nederland, dus het staat niet gek. Ze kussen zelfs iconen, omdat ze hou-
den van de mensen die erop staan.
I conen en k i nderen
Alex vraagt nog gauw aan de schilderes: “Kunnen kinderen ook iconen schilde-
ren?”. “Ja”, zegt de vrouw: “Hier in het centrum van de stad, in een grote kelder
van de kathedraal, leert een voormalige Russische zeeman al twintig jaar aan Or-
thodoxe kindertjes hoe ze iconen kunnen schilderen. Hij is heel goed en zijn leer-
lingen ook”.
De i coon i n de kerk
Ondertussen hangen de priester met baard en lang gewaad en enkele andere
mensen sommige iconen op in de kerkruimte. Hier zijn ze op hun plaats, in de fa-
milie van God, die steeds maar groter en groter wordt.