Basis HTML versie
Lesbr i e f
K I N D E R E N & I C O N E N
s
9
De i coon i n he t museum
Na drie weken vakantie vliegt de familie Petrov terug naar Nederland, met Alex.
Alex blijft nog een paar dagen bij hen logeren. ’s Morgens vroeg, op de dag dat
Alex ’s avonds naar zijn vader en moeder terug zal gaan, fluistert Misja bij het
ontbijt zijn vriend Alex in: “Pappa heeft vandaag nog één verrassing voor ons”.
Iets later staat de verrassing voor de deur, een deftige zwarte auto met chauffeur,
van de zaak. Misja, Alex en vader stappen in en rijden door de drukke stad naar
een museum. “We gaan nu naar een museum”, zegt Misja’s vader: “Misja is daar
ook nooit geweest. Het is een bekend museum, dat veel schilderijen heeft. Ze
hebben bij voorbeeld veel schilderijen van Rembrandt. Maar we gaan ook even
kijken naar de iconenafdeling, hoor!”
Alex, maar ook Misja, de kunstfans van 11 jaar oud, kijken hun ogen uit. Op de
iconenafdeling ziet Misja een prachtige icoon van Maria. Net als in de Orthodoxe
kerk slaat hij eerbiedig een kruis en wil op de icoon toelopen om die een kus te
geven. “Hé, vriend, wat gaan we doen? Je mag hier niks aanraken!” Misja voelt
een grove hand in zijn nek en kijkt pijnlijk om. Een suppoost, een museumwacht,
kijkt met zijn flinke neus en zijn blonde snor in Misja’s verbaasde gezicht. “Heb je
dit niet gelezen?”, zegt hij, terwijl hij met zijn grote vinger wijst naar het bordje
‘Niet aanraken’. “Dat geldt ook voor jou! Dit is een museum, weet je, geen kerk!
Als iedereen hier met zijn vochtige adem iconen gaat kussen, dan kunnen we al
die iconen overmorgen weer naar de restaurator sturen! Als je iconen wilt vere-
ren, ga je maar naar de Orthodoxe kerk!” Misja laat schuchter aan de man weten
dat hij het heeft begrepen en belooft beterschap: ‘geen iconengekus in het muse-
um!’
Alex snapt het wel. Misja vertelt het later aan zijn vader. Die moet lachen. “Ja, de
kerk en het museum, ze willen allemaal het liefste de mooiste iconen. En zijn er
zuinig op. In het museum is de icoon alleen maar een mooi schilderij dat veel
geld waard is. In de kerk is de icoon een afbeelding van iemand van wie je houdt
om wie hij is: een heilige die dicht bij God staat. Eigenlijk hoort een icoon niet in
een museum, maar ja, het is de enige manier om ze te bewaren.Want die man
heeft wel gelijk: als iedereen die iconen gaat kussen, dan is dat niet goed voor de
verf en zo. Maar ik weet niet of de heilige die op zo’n icoon staat, dat nou zo be-
langrijk vindt: de verf, het materiaal… Je weet, het gaat bij de icoon niet dáárom,
maar om degene die erop staat. En daarom kus je een icoon niet in het museum,
maar wel in de kerk!”.
De i coon i n hu i s – b i j A l ex
Na het museum brengen Misja en zijn vader Alex in de deftige zwarte auto met
chauffeur naar huis. Bij thuiskomst die avond vertelt Alex honderduit aan vader
en moeder over zijn vakantie. En de volgende dag hangt hij de icoon op in zijn
slaapkamer, met een mooi elektrisch lampje ervoor dat altijd zacht licht geeft. Hij
kust de icoon niet - Alex is geen Rus. Maar hij denkt wel aan de goede tijd in Rus-
land en aan dat mooie moment in de kerk, toen hij dit cadeautje kreeg. En hij
denkt aan degenen die op de icoon staan afgebeeld: Jezus, Maria en Alexij, en aan
God die wil dat mensen goed zijn voor elkaar. Dat wil Alex graag onthouden. En
door de icoon voelt Alex soms dat de lieve God dichtbij is. ‘Ik zou zelf ook wel
eens een keertje een icoon willen schilderen’, schiet door hem heen.