Basis HTML versie
Lesbr i e f
K I N D E R E N & I C O N E N
s
7
“Weet je wat dit voorstelt?”, vraagt ze ineens
aan Alex. Alex kijkt goed. Hij ziet een vrouw op
een ligbed, en een baby-tje ligt bij haar. En er
staan piepkleine schapen op en engelen, en nog
zoveel meer. Er gaat een lichtje bij Alex op. In
zijn eigen kerk heeft hij natuurlijk dit verhaal al
vaak horen vertellen. ‘Zou het dat zijn?’, denkt
hij … “Kerstmis”, zegt hij aarzelend. De schilde-
res lacht “Ja, goed zo! Voor ons geloof is Kerst-
mis net als bij jullie, christenen in Nederland,
een heel belangrijk feest. God houdt zoveel van
de mensen, dat Hij met Kerstmis zijn zoon Je-
zus geboren laat worden in Betlehem, zoals het
kerstverhaal in de Bijbel vertelt. En Maria en Jo-
zef zijn belangrijke mensen voor ons.Wij noe-
men hen ‘heiligen’.”
“En wat doet u als u het schilderij over Kerstmis
helemaal afhebt?”, vraagt Alex. “Als onze schil-
dering af is”, zegt de vrouw, “dan laten we de
icoon een tijdje drogen. En dan vernissen we de
icoon met speciale lak. Dan is hij af… Ja, nog
niet helemaal. Dan gaan we er mee naar de kerk
en dan… Ja, ik kan je dat wel vertellen, maar kom aanstaande zondag maar naar
de kerk. Dan zul je zien wat we dan met een icoon doen die af is. Hoe heet je ook
weer?” “Alex”, zegt Alex. “Dat is ook een Russische naam”, zegt de vrouw, “Alexij.
Alexij is ook een heilige man; we noemen hem ‘Alexij, de heilige man van God’,
omdat hij zoveel van God hield en God van hem.”
De i coon gewi j d
Op zondag gaat Misja met zijn ouders en zijn oudtante naar de kerk. Alex gaat
mee. Hij is nieuwsgierig geworden naar wat er nu met zo’n icoon gedaan wordt
die afgeschilderd is. Hij komt binnen in een grote ruimte. Overal iconen. Deze
kerk lijkt niet op zijn kerk in zijn stad in Nederland.Werkelijk overal iconen. Nu
snapt Alex waarom de mensen iconen zo belangrijk vinden. De mensen komen
binnen en maken een kruisteken voor de icoon, buigen diep en kussen de icoon.
“Wat is dat nou?”, roept Alex uit. Een schilderij kussen. Misja moet lachen. “Je kust
niet het schilderij, maar degene die er op staat”. “Maar die is er toch niet”, zegt
Alex. “Jawel,” zegt Misja: “hij of zij is in de hemel, bij God. Maar wij, Orthodoxe
christenen, geloven dat de mensen die hier op aarde leven én de mensen die zijn
doodgegaan en voortaan leven bij God, samen - in de hemel én op aarde - één
grote familie vormen. En om die familieleden te begroeten, buig je diep voor hun
iconen en kus je die. Dat noemen wij ‘vereren’.”
Misja ziet dat Alex het nog niet helemaal begrijpt. Hij denkt even na en vraagt
dan aan Alex: “Voor wie heb jij een speciaal plekje in je hart?”. “Mijn oma”, ant-
woordt Alex, “maar die is dood.” En Misja vertelt verder: “Net zoals jij een foto van
je dode oma een kusje kunt geven…, dan geef je toch geen kus aan een stukje pa-
pier, maar eigenlijk aan je overleden oma zelf, of niet…?” “Ja, dat klopt wel”, geeft
Alex toe. “Nou, zo is het eigenlijk ook met iconen”, zegt Misja.
“Maar hoe weet je wie wie is op de icoon?”, vraagt Alex aan Misja: “Ze lijken zó op