Basis HTML versie
1 8
Kinderen geven kleur aan geloven
dat de weg lang en soms zwaar zal zijn en dat
trouw en inspanning gevraagd worden, zoals
ook een trainer van een voetbalclub van zijn
pupillen vraagt.
Robert Hughes, kunstcriticus: “We vreten ons
misselijk aan snelle snacks én snelle kunst.
Wat we nodig hebben is trage kunst. Kunst die
de tijd omsluit zoals een vaas water omvat.
Kunst die voortkomt uit visie en vaardigheid,
die niet louter sensatie zoekt, die niet in tien
seconden begrepen wil worden, die geen nep-
symbolen biedt, maar iets in ons diepste
wezen aanspreekt.“
Deze woorden zijn mij uit het hart gegrepen.
Dit is de kunst die volwassenen én kinderen
behoeven als tegenwicht tegen het moderne
bombardement aan beelden.
Antoine Bodar, priester en kunsthistoricus:
“Weer zal de kunstenaar gevraagd worden zijn
ogen te doen vasten om nieuw te kunnen zien.
Weer zal het beeld uit bidden voortkomen en
tot bidden terugvoeren.”
En hier naderen we de icoon, die poogt op
sobere wijze zichtbaar te maken wat onzicht-
baar is gebleven en in dit tijdsbestel nog blij-
ven zal. De icoon die verwijst naar het oer-
beeld en die preludeert op wat komen gaat,
geschilderd met zorgvuldig gekozen materia-
len naar het hoogst ambachtelijk en artistiek
kunnen van de iconograaf.
Ik wil besluiten met een gedicht van de al eer-
der geciteerde dichteres Vasalis. Een gedicht
waarin de herfst als de lente is, einde of nieuw
begin en de dichteres zich als een kind onthe-
ven voelt van alle strijd en tijd... zoals de heili-
gen van wie wij het gelaat schilderen.
Oktober
Teder en jong, als werd het voorjaar
maar lichter nog, want zonder vruchtbegin,
met dunne mist tussen de gele blaren
zet stil het herfstgetijde in.
Ik voel alleen, dat ik bemin,
zoals een kind, iets jongs, iets ouds,
eind of begin? Iets zo vertrouwds
en zo van alle strijd ontheven –
niet als een eind van het leven,
maar als de lente van de dood.
De kruinen ijl, de stammen bloot
en dit door stilte en mist omgeven.
Piet Van Der Heide
Piet Van Der Heide is icoonschilder