Basis HTML versie
1 2
Kinderen geven kleur aan geloven
Op het gebied van kind, creativiteit en
geloof hebben wij bij de Katholieke
Bijbelstichting de laatste jaren bijzonder
veel gedaan, met name in de vorm van het
project Geloven Thuis, de geloofskoffert-
jes, ontwikkeld in samenwerking met het
Aartsbisdom Utrecht en het Centrum voor
Parochiespiritualiteit in Nijmegen. Maar
daarover straks meer. Want voordat we
overgaan naar de concreetheid van koffer-
tjes, wil ik met u nadenken over wat er bij
geloven met kinderen komt kijken.
P
recies een week geleden werd in Zeist
een nieuw boek gepresenteerd onder de
titel ‘
De spiritualiteit van je kind
’. In dit
boek verkent de auteur Kitty Bouwman de
spontane uitingen van religieuze ervaring van
kinderen. Ze heeft uitspraken van kinderen en
observaties van ouders en leerkrachten verza-
meld. Daaruit blijkt dat kinderen, ook dege-
nen die niet in een gelovig nest zijn opge-
groeid, vaak toch persoonlijke ervaringen
hebben met het geheim dat het leven over-
stijgt. En als er naar hen geluisterd wordt,
durven ze ermee voor de dag te komen. Ze
hebben dingen van de hemel gezien, met God
gepraat, een engel ontmoet. Ze vertellen er
beeldend over. Sober en ontroerend. Ze vertel-
len dingen waarvan je denkt: hoe komt zo’n
kind erop. ‘Mam, God kan zich wel in dúizend
stukje verdelen.’ Of ‘We zijn allemaal een
computerspelletje van God’. Of, met Pasen:
‘Eigenlijk wordt Jezus vandaag weer geboren,
maar dan als groot mens.’ En hoe reageer je
daarop als ouder zo dat het kind zich verstaan
voelt.
De school van Rostislav Girvel is een prachtig
voorbeeld van een school in spiritualiteit, van
hoe men geloof dat in de kiem aanwezig is stap
voor stap tot bloei brengt, in cultuur brengt,
een uitingsvorm biedt. En door de manier
waarop hij de kinderen mystagogisch bege-
leidt én handvaardig maakt in het schilderen
van iconen, wordt een belangrijke kerkelijke
traditie bewaard, echte iconen, die zelf ook
weer geloof wekken. Dit lijkt mij een ideale
wisselwerking tussen traditie en individu, die
aan beide ruimte en continuïteit biedt.
De traditie verjongt zich in de jonge persoon
die er drager van wordt; de kinderen vormen
hun zielenleven aan de hand van eeuwenoude
arbeid. En dat alles vindt een bedding in de
kerkgemeenschap.
Misschien benijden we hier in Nederland de
Oosters-orthodoxie wel een beetje, waar het
christelijke geloofsgoed nog zo breed gedragen
wordt en in zoveel beelden en klanken rond-
zingt in de samenleving. Of romantiseer ik de
Oosters-orthodoxe traditie nu?
De realiteit in Nederland is dat kerkelijke taal
en rituelen door steeds minder mensen wor-
den gezocht om uiting te geven aan het won-
der van het leven. Jonge ouders die een baby
krijgen ervaren dit bijna allemaal als een won-
Thuis op een speelse manier
met geloven omgaan