Basis HTML versie
21
ring wil ze niet betalen. We
waren blij dat we les mochten
geven op die scholen. Verleden
jaar begonnen we een kleuter-
school met kleine kinderen,
want we hebben nog geen toe-
stemming om eigen scholen te
hebben. We willen een goede
basisvorming geven. We heb-
ben ook een kraamkliniek in
Bagdad, die zowel christenen
als moslims helpt; we willen
die uitbreiden. We hebben
twee weeshuizen voor meisjes.
en twee van onze zusters wer-
ken in een openbaar weeshuis
voor jongens; al die kinderen
zijn moslims. We proberen
daar te blijven, omdat het een
getuigenis is voor onze mensen
dat het erom gaat ommenselijk
te zijn, verzoend te zijn en om
godsdienst daar niet een strui-
kelblok te laten zijn. Natuurlijk
doen we ook parochiewerk in
de dorpen. Dat zijn de verschil-
lende manieren waarop wij
onze prediking uitoefenen.
Ons christelijke mensen heb-
ben geestelijke hulp nodig,
want ze voelen zich alleen
staan met al die emigratie. We
moeten de christenen in Irak
ondersteunen, die zich verlaten
voelen. We moeten ze begelei-
den, zij zijn immers de hoop
voor onze toekomst”.
In de veertigdagentijd herden-
ken we het lijden, de dood en
de opstanding van Jezus. We
weten dat er veel manieren zijn
waarop jullie lijden en dood
ervaren. Wat zijn de tekenen,
zaden van verrijzenis, in Irak?
“Eén teken van hoop voor allen
is dat we proberen door te gaan
met onze taken. Dat is een te-
ken van de verrijzenis. We ge-
loven zeker dat het leven is
sterker dan de dood die we
dagelijks rond ons zien. We
moeten doorgaan in deze geest.
Het gebed is het enige dat ons
in staat stelt om door te gaan.
Dat is heel diep, het is een rea-
liteit in ons leven. Ons gebed
heeft er voor gezorgd, dat we
konden doorgaan en deze laatste
twee jaar konden doormaken”.
Wat is nu uw hoop?
“Allereerst hopen we op vei-
ligheid en vrede voor de men-
sen, zodat ze ons land weer
kunnen gaan opbouwen. Onze
zusters zijn vol energie om
leiding te geven op het gebied
van onderricht.We willen onze
dienst aan ons volk voortzetten
en we bereiden ons daarop
voor door middel van gebed en
studie, omdat we een grote
zending te verwerkelijken heb-
ben. Dat is niet gemakkelijk en
het is gevaarlijk voor ons om
naar de scholen te gaan of over
straat te lopen”.
Kunnen jullie je klooster ver-
laten?
“Ja, maar het is erg gevaarlijk,
vooral in Mossul. Ons klooster
ligt daar in een heel gevaarlijk
deel van de stad. In Bagdad ligt
ons klooster in een rustiger
gebied, zodat onze zusters naar
buiten kunnen gaan, maar
altijd met grote voorzichtig-
heid. Het is erg moeilijk en ge-
vaarlijk. Sommige zusters zijn
bang om naar buiten te gaan en
dat is dus een probleem, want
ze studeren aan de universiteit.
Sommige dragen hoofddoeken
uit zelfbescherming”.
Ons thema is P
REDIKERS
:
UITDAGERS
,
BOUWERS
,
DROMERS
.
Hoe preken als dromers? Wat
zijn uw dromen?
“Als dromers hebben we
besloten een nieuw project te
beginnen met onze domini-
caanse broeders. We zijn bezig
een Dominicaans Centrum te
vestigen in Bagdad bij onze
middelbare school, met een
bibliotheek en een volksuni-
versiteit. Onze dominicaanse
aanwezigheid, in samenwer-
king, zal een teken van hoop
zijn voor ons volk. Het zal ook
een voorbeeld zijn van hoe je
samen kunt werken”.
Preken jullie ook als bouwers?
Wat bouwen jullie?
“We zijn bouwers. Het gaat er
ons om onszelf en ons volk op
te bouwen als
mensen
. Wij
hebben meer wonden opgelo-
pen dan de gebouwen. We
moeten worden geheeld om
anderen te helen. Dat is het
hart van onze prediking: onze
identiteit ontwikkelen en be-
trekkingen opbouwen. Ik ben
blij te horen dat onlangs vier
van onze zusters gevraagd zijn
om op staatsscholen les te ge-
ven. Dat is een goed teken van
een nieuw fundament. In het
verleden konden bijna alleen
aanhangers van de Baath-partij
lesgeven”.
Op welke manier zijn jullie
uitdagers?
“We verzetten ons tegen elke
relatie met de bezettingslegers.