Basis HTML versie
20
Irakese grondwet is het ver-
boden om christen te worden.
Als één familielid christen
wordt, ligt de hele familie
eruit.Als er eenmaal veiligheid
is geschapen en we met rust
gelaten worden, kunnen we
onze betrekkingen weer ver-
nieuwen en samen ons werk
gaan doen. De meeste moslims
zijn het niet eens met wat er
gebeurt, de bomaanslagen op
kerken en de bedreigingen van
de Irakese christenen. We zijn
allereerst
Irakese
broeders en
zusters; het met elkaar omgaan
zal ons goed afgaan, want het
aangaan van betrekkingen zit
in onze natuur. De moslims
waarderen vooral ons werk in
de scholen”.
Helpt deArabischewereld Irak?
“Irak is heel erg alleen. DeAra-
bische wereld houdt met moei-
te het hoofd boven water. Ze
hebben Irak niet geholpen. De
Irakezen hebben een lange
geschiedenis met veel moge-
lijkheden en een rijke cultuur.
De landen om de Golf zijn ta-
melijk jong. Nu Irak op de
knieën ligt, heeft iedereen zijn
eigen belangen in
Irak. Ze wil-
len onze aardolie, onze cultuur
en willen tegenhouden dat Irak
een democratie wordt”.
Het klinkt alsof jullie in de
steek gelaten worden. Wie zijn
dan jullie vrienden?
“Ik weet het niet. We zijn be-
vriend met mensen van ver-
schillende landen, maar niet
met hun regeringen. Alleen de
paus heeft achter ons gestaan,
want hij heeft geen ander
belang bij
Irak dan dat
het de men-
sengoedmag
gaan. We
hebben ook
familie on-
der de domi-
nicanen via
de Interna-
tionale Do-
minicaanse
Zusters en
onze Dominicaanse Familie.
Het is voor ons een voorrecht
deel uit te maken van de
Dominicaanse Familie; zij zijn
onze reddingslijn”.
“We weten niet wie onze vijan-
den zijn. We kennen de men-
sen om ons heen niet. We zien
terroristen rondom ons. Heel
wat buren zijn ons land bin-
nengedrongen. Er zijn heel
veel goede moslims in Irak.
Maar de macht ligt nu bij de
bezettingslegers. Dus weder-
om, we zitten er tussen in en
kunnen niemand vertrouwen”.
Wat betekent deze situatie,
vooral voor de jongere zusters?
“Het is moeilijk voor onze jon-
ge zusters dat ze geen leven,
vrijheid en vreugde ervaren,
want dat is nu geblokkeerd.
Soms zijn ze boos en zijn ze
gebelgd over het feit dat het
hun zoveel strijd kost. We
proberen ze in die momenten
bij te staan. Als religieuzen
hebben ze niet genoeg rijp-
heid om ermee om te gaan; wij
probe-ren hen te helpen het te
begrijpen. Ik heb ze gezegd:
`Nu bidden jullie echte
gebeden. Als je boos bent, ver-
twijfeld, verlaten, dan spreek
je over die gevoelens en ang-
sten en geeft ze over aan God,
zoals de psalmisten dat doen.
Ons lijden verdiept ons gebed
en maakt het échter.´ Iedere
Irakees is diep gewond. Dat
legt een vreselijke tol op ons
volk. De verzoening moet
beginnen met onszelf en in de
huizen waarin we wonen.
Tijdens ons kapittel in juli
2004 kozen wij
verzoening
als
thema en we willen op dat
thema gedurende dit jaar
studeren. En we hopen het te
delen met de mensen in onze
dorpen. Het is nodig dat we
zijn verzoend. Dat is de enige
manier om vooruit te komen”.
Hoe bevorderen uw zusters
deze nadruk op verzoening? In
welke vormen van dienstwerk
zetten de zusters zich in?
“Ongeveer twintig zusters ge-
ven les op openbare scholen.
Eerst waren dat onze scholen,
maar ze werden dertig jaar
geleden genationaliseerd door
het vorige regiem. Nog eens elf
zusters geven godsdienstles op
scholen; gratis, want de rege-
Christelijke Irakese met hoofddoek.