Overeen 2014-33

2 • oktober 2014 Vader, Zoon en heilige Geest elkaar beminnen. Geen van de Personen in God is aan de Ander ondergeschikt. Een hiërarchie tussen de Vader, de Zoon en de Geest aanbrengen is door de Kerk als een dwaalweg (‘ketterij’) afgewezen. Een zeer geliefd beeld is om de Kerk als een afspiegeling van dit goddelijke leven te zien. De Duit- se theoloog Jürgen Moltmann ( Tri- nität und Reich Gottes, V-VI, 1980) koppelt aan dit grootse, niet-hiërar- chische beeld de fundamentele ge- lijkheid van de gelovigen in de Kerk: in de eenheid wordt iedere ander in zijn of haar anderszijn en gelijkzijn liefgehad. Ik vertaal dat beeld van de ‘perichoresis’, rondedans in God, voor de Kerk op weg als: misschien mensen aan kop – Mozes, profeten, enthousiasmerende ‘voorgangers’ en kerkelijke ’leiders’ – maar ten diepste niemand aan de top . Het oecumenisch document ‘De Kerk. Op weg naar een gemeenschap- pelijke visie’ (2013), de verse vrucht van gezamenlijk denken over de Kerk door orthodoxen, protestanten en ka- tholieken, spreekt ook over ‘De Kerk van de Drie-Ene God’ (Hfst II). En over een “pelgrimerende gemeenschap” en, niet zonder belang, “de plaats van het geordineerde ambt” daarbinnen (Hfdt III). ‘Kerk, eenWeg te gaan’, nog een hele weg te gaan! Moltmann spreekt in dezen inspire- rend over “de eeuwige geschiedenis die God in Zichzelf ervaart” (p 206), die zich wil uitdrukken in de geschie- denis van de Schepping en van de mens. Dan is het niet alleen dat God met ons meetrekt op onze weg – op zich al een onvoorstelbare gedachte –, maar ook nog eens dat wij in onze weg meetrekken met de geschiedenis van God, met zijn Weg. Dan is ‘(nog) een (hele) Weg te gaan’ een ongekend hoopvolle weg. £ De foto die dit jaar de poster van Wil- librordzondag siert, komt duidelijk niet uit Nederland. Daarvoor is het landschap te heuvelachtig en kaal. En pelgrims die een houten kruis meedragen zie je hier ook niet zo veel. De poster toont een groepje Britse pelgrims, die tijdens de Goede Week op weg zijn van het Schotse Melrose naar de Holy Island of Lin- disfarne in Noord-Engeland. Ze zijn zojuist Wideopen Hill gepasseerd, met zijn 368 meter het hoogste punt van de route. Vanaf nu is het meer dalen dan klimmen. Nog drie dagen lopen. Dan zullen zij op Goede Vrij- dag op het strand van de Noordzee hun medepelgrims ontmoeten, die elders gestart zijn. Samen zullen zij bij laag water het oude pelgrimspad nemen en over het wad naar Holy Is- land lopen, het eindpunt van de ster- vormige oecumenische Northern Cross Pilgrimage. De Nederlander Jan Maasen liep dit voorjaar mee, maakte de foto en geeft een impres- sie van zijn ervaringen. Pelgrimeren bloeit De kerkbezoekcijfers mogen dan elk jaar dalen, de belangstelling voor pel- grimeren groeit. Dat geldt zowel klas- sieke bedevaarten als meer individu- ele pelgrimstochten zoals de camino naar Santiago de Compostela. Niet al- leen verstokte rooms-katholieken pelgrimeren. In toenemende mate ontdekken ook protestanten en rand- kerkelijken de weldadige werking van het op weg gaan naar een heili- ge plaats op zoek naar het heilige. Tij- dens een pelgrimage worden uiterlij- ke en innerlijke reis nauw met elkaar verbonden. Een Pelgrimage als getuigenis – de Northern Cross Pilgrimage door Jan Maasen