Overeen 2012-29

5 • najaar 2012 Gezegend zijt Gij... door Ds. Sophie H.H. Bloemert Ds. Sophie H.H. Bloemert (1957) is sinds 2011 predikant in algeme- ne dienst van de Protestantse Kerk in Nederland met als taak ‘Regionaal Adviseur Classicale Vergaderingen’ in de provincies Zeeland, Noord-Brabant en Lim- burg. Voordien was zij gemeente- predikant, laatstelijk in Heerlen (2005-2011). Het begint met toewending Hoe kunnen katholieken en prote- stanten elkaar in het zuiden tot zegen zijn? Een vraag naar mijn hart. Ik weet zeker: zij kunnen elkaar op vele manieren tot zegen zijn en dat hoeft niet ingewikkeld of moeilijk te zijn. Want: als we leven met de diep- gevoelde bereidheid ons naar elkaar toe te wenden, dan kunnen er veel oecumenische bloemen groeien en bloeien. Ons leven wordt erdoor ver- rijkt in vele opzichten. Het gaat me niet in de eerste plaats om nieuwe initiatieven. Iedereen is immers druk bezet en (kerkelijke) vrijwilligers kunnen er niet veel meer bij hebben. Ik doel vooral op een levens- en geloofshouding van uitgesproken interesse voor elkaar. Daardoor leren we – als vanzelf – kij- ken door een oecumenische bril. Iedereen kan meedoen, voorganger en kerkganger, leek en professional, bisschop en ouderling, actieve gelo- vige en afstandelijke zoeker. Allen kunnen elkaar tot zegen zijn. Zal ik het visueel maken? Dan zie Ik voor me de ‘visitatio’, de ontmoeting tus- sen Maria en Elisabeth, beschreven in Lucas 1. Oog in oog staan Wanneer we ons welbewust naar elkaar toe wenden met serieuze inte- resse, komen we oog in oog te staan. We leven dan niet langer langs elkaar heen, als christenen die weliswaar geroepen zijn om te leven vanuit de ruimte en vrijheid van het Evangelie van Jezus Christus, maar in de praktijk de handen vaak vol hebben met parochieclustering, sluiting van kerk- gebouwen, beeldvorming rondom kerk en geloof, dreiging van krimp en kramp en negatieve ervaringen in ver- leden en heden. Hoe kun je elkaar zo de hand reiken? Oog in oog staan en elkaar de hand reiken als navolgers van Jezus. Dat is het begin van de ontmoeting, die erop gericht kan zijn samen op zoek te gaan naar wie we zijn en wat ons bindt. Ja, dat is zegen over en weer! In zo’n uitwisseling zullen we kunnen ontdekken hoe we eenheid in vér- scheidenheid gestalte kunnen geven. Soms zullen we ook ervaren, dat er (nog) aspecten van géscheidenheid zijn. Dat is niet anders: het hoort bij onze kerkelijke traditie en we kunnen er niet omheen. Als we ons maar naar elkaar blijven toewenden, in verbon- denheid en gelijkwaardigheid, gevoed door de trouw van Jezus zelf. Praktijk Hoe kan zegen in de praktijk uitwer- ken? Graag wil ik u laten delen in een recente ervaring. Tijdens onze zomer- vakantie laten mijn man en ik het ochtendblad Trouw op een ander adres bezorgen. Dit jaar viel de krant drie weken op de mat bij een goede bekende – van katholieken huize. Weer terug van weggeweest, ging ik de stapel kranten ophalen. De vrouw des huizes – laten we haar Maria noe- men – en ik raakten in gesprek. We begonnen bij onze waardering met name voor de achtergrondartikelen van de krant en eindigden bij onze persoonlijke oecumenische relatie. Zo wendden we ons naar elkaar toe. Maria vertelde, hoe ‘ons mam’ zich nauw verbonden voelde met padre Pio en dat zijzelf ‘ons Treeske’ (Theresia van Lisieux) als een geeste- lijk zusje ervaart. Ik vertelde dat ik in bepaalde situaties in de Bijbel zoek naar mensen en teksten, die me ver- der kunnen helpen, ook al zijn die soms moeilijk te duiden. Zij noemde het maandelijkse contact met haar biechtvader en ik vroeg me stilletjes af, of en hoe ik daarvan als protestants voorganger zou kunnen leren. We gingen terug in de tijd en kenden bei- den voorbeelden van hoe het adagi- um ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’ vele jaren geliefden pijnlijk uit elkaar had gehouden. Ons gesprek werd nog intenser. Maria had ergens mijn uit- spraak gelezen: “Hoe beter ik de katholieken leer kennen, hoe meer ik weer weet waarom ik protestant ben”. Dit had haar geraakt. Wat bedoelde ik daarmee? Ze kon het niet rijmen met mijn oecumenische passie. Ik haastte mij het toe te lichten. Immers: ik wil absoluut geen afstand scheppen en het heeft evenmin te maken met teleurstelling in de ander. Wél reali- seer ik me – juist in die toewending naar elkaar – dat we als christenen ieder eigen accenten en geloofsuitin- gen hebben, toch een eigen identiteit. Ik verwees naar ons gesprek: Padre Pio en Theresia zijn voor mij waarde- volle mensen uit de kerkgeschiedenis; niet minder, niet meer. En Luther had de biecht wel als 3 e sacrament willen opnemen, maar toch houden prote- stanten het al eeuwen bij twee sacra- menten. En was Maria zich tijdens ons gesprek niet ook (opnieuw) bewust geworden van specifieke elementen uit haar manier van geloven? Tegelijk komt dit niet in mindering op onze verbondenheid en interesse voor elkaar, integendeel! We voelden ons vertrouwd met elkaar en namen tenslotte hartelijk afscheid. Die middag zijn wij elkaar als ‘zus- ters in de Heer’ tot zegen geweest, zo is mijn dankbare ervaring. En vandaag ontving ik van Maria een uitnodiging om samen al wandelend ‘oecumenische bloempjes te gaan zoeken’. Mogen zo vele mensen zegenrijke ontmoetingen beleven! Ds. Sophie H.H. Bloemert