Jaargang 64 Nummer 4

Pokrof 2 0 Samenlevenmet verschillende religies De delegatie logeerde ruim vier dagen in het bis- schopshuis. De bisschop zit in zijn kantoortje, meteen links van de hoofdingang, en de deur staat er de hele dag open. Hij is heel benader- baar voor iedereen. Voor deze bisschop heeft ge- loof een heel praktische betekenis. Naast de ka- thedraal is er een school, geleid door zusters Dominicanessen, maar met ook veel islamiti- sche leerkrachten. Ook de leerlingen zijn zowel christen als moslim. Christelijke en islamitische feestdagenworden er samen gevierd. Het is de opzet van dit soort (kerkelijke) privé- scholen om de integratie van verschillende reli- gieuze bevolkingsgroepen te bevorderen. Dit ty- pe onderwijs verschilt wezenlijk van de scholen die de Irakese staat sticht voor specifie- ke bevolkingsgroepen (ofwel sunnitisch, ofwel sjiitisch), hetgeen segregatie bevordert. In een van de nieuwe buitenwijken van Kirkuk laat de bisschop een school bouwen met een ge- meenschapsruimte die tevens ook als kerkzaal dienst zal doen. Tegelijkertijd plant de kerk er bomen langs de straten als signaal van hoop voor de toekomst. Zeker heerst er in Irak ook een rivaliteit tussen bevolkingsgroepen: bijvoorbeeld sunnieten en sjiieten. Bij de herovering van Mosul door het Irakese leger wordt ook omwille van de balans nauwlettend gekeken welke straat of wijk toege- wezen wordt aan respectievelijk een strijdgroep van sunnieten of van sjiieten. Bisschop Mirkis liet zijn gasten een YouTube- filmpje zien dat de terugkeer toonde van een christelijke familie in Mosul. De moslimburen hadden ervoor gezorgd dat hun auto gespaard was gebleven, iets dat heel gevaarlijk was onder het IS-bewind, een voorbeeld van echte vriend- schap! Hij ziet zichzelf als bisschop voor alle Irakezen, ongeacht hun religie. Mgr. Mirkis had zelf ook Mosul bezocht. Hij had er gehoord dat moslims bij een verwoeste kerk een kruis hadden opgericht als teken van hun hoop dat christenen daar spoedig zouden terug- keren. Hij vertelde snel weer naar Mosul te zul- len gaan. Want “de mensen willen met mij pra- ten”. Uiteraard zijn er ook berichten over onver- draagzaamheid tussen christenen en moslims. Maar mgr. Mirkis blijft herhalen dat de werke- lijkheid niet zwart-wit is: “Moslims zijn niet on- ze vijanden!” Hij wijst op de sunnieten die aan- vankelijk IS hebben gesteund, maar daarop zijn teruggekomen en wat dat aan spanning veroor- zaakt. Als christenen massaal weggaan uit dit land is dit helemaal geen oplossing voor de pro- blemen in dit land. Zij moeten juist blijven om een samenleving op te helpen bouwen waar men met elkaar in vrede leeft ondanks de religieuze verschillen. Al vaker is er in het verleden een uit- tocht geweest van christenen uit dit land. Moge- lijk zijn er nu nog maar 300.000 christenen in Irak. Maar, zo zegt de bisschop: het christendom hoort bij Irak! Daarom worden er kerken ge- bouwd. Opvang van vluchtelingen-studenten De bisschop heeft woonhuizen gehuurd in een veilig deel van Kirkuk om jongeren op te vangen die in onrustige primitieve vluchtelingenkam- pen verbleven. De woonhuizen zijn voorzien van bedden, en een tafel in de keuken. Er is drinkwa- ter, elektriciteit en wifi. Zo creëert hij een rusti- ge omgeving voor de studie van de jongeren. De bisschop heeft een begroting van 250 euro per student per maand. Er zijn nu 700 studenten, maar als er meer geld voor zou zijn worden het er veel meer. Mannen en vrouwen leven geschei- den. Yezidi-vrouwen genieten de voorkeur, want deze verkeren het meest in het nauw. Naast veel christenen worden ook moslim-vrouwen aange- nomen. Moslim-mannen worden slechts bij uit- zondering toegelaten, omdat de capaciteit van de opvang gering is. De jongeren studeren aan de universiteit van Kirkuk. Natuurlijk is wel eens een keer mot in de op- vanghuizen. Maar de bisschop benadrukt dat dit samenwonen vanmensen van verschillende reli- Een Irakese katholieke zuster, enkele Irakese vrouwen en zr Yosé Höhne-Sparborth uit Utrecht (tweede van links), die Noord-Irak vaak bezoekt.