Jaargang 63 Nummer 1

Pokrof 5 op nahouden die het unieke karakter van elke andere persoon feitelijk ontkennen en verwer- pen? Als deze kerkelijke houding actief blijft en wordt toegepast in de verschillende vormen van het kerkelijk leven, is het een getuigenis van het voorbeeld van Christus zelf, die werd geïdentifi- ceerd met lijdende, vervolgde en gehandicapte mensen, met de sociale en nationale verschop- pelingen. Allerlei groeperingen van ‘vervloek- ten’ houden ons een spiegel voor hoe we die andere personen behoren te behandelen wan- neer we verlangend uitkijken naar het eeuwige leven. Om een citaat uit de Brieven van Johan- nes te parafraseren: je kunt God die je niet ziet, niet liefhebben en tegelijk je buurman haten met wie je het dagelijks leven en alle goederen van de aarde deelt (vgl. 1 Joh 4: 20). Actieve leden van Gods familie Volgens bisschop Ignatios zijn we het allemaal eens over deze theologische uitgangspunten (die hij zelf nederige gedachten noemt). Ze dagen onze huidige veronderstellingen uit en roepen ons op ommensenmet een handicap te behande- len als mensen met speciale vaardigheden . Het zijn mensen die zijn begiftigd met speciale gaven en als ‘kinderen van God’ hebben ze het volste recht actieve leden van de familie van God te zijn. De waardigheid van ieder mens is niet gebaseerd op zijn schijnbare tekortkomingen, maar op zijn eigen talenten die de unieke gave belichamen waarmee hij/zij is begiftigd door God de Vader, aldus bisschop Ignatios. Hij hoopt dat de confe- rentie in Volos ertoe bijdraagt de chris- telijke gemeenschappen definitief wak- ker te schudden rond het urgente thema ‘mensen met een beperking’. Ik vroeg een bevriende theoloog die een beperking heeft, hoe zij naar de rede van bisschop Ignatios keek. Ze reageerde als volgt: “Het is een goede en mooie ont- wikkeling, maar hij klinkt wel erg top- down. En in welke mate hij inzet op emancipatie en empowerment van de mensen om wie het gaat en hun naasten is niet duidelijk.” Overige geluiden uit Volos Nathan Hoppe van de Orthodoxe Kerk van Albanië, waar hij als Amerikaanse orthodoxe missionaris werkt, zei dat het gesprek over gehandicapt zijn niet gaat over een deel van de kerk, maar juist over het leven van de kerk als geheel. Hij stelde dat beperkingen of handicaps een zaak van de gezondheid van de kerk zelf zijn. In een gezonde kerk bidden en wer- ken alle leden samen, en wordt er niet neergeke- ken op andere leden. Professor Rastko Jovi van de Orthodoxe Theo- logische Faculteit van Belgrado reflecteerde op de viering van de maaltijd van de Heer in de Eerste Brief van Paulus aan de Korintiërs (1 Korinte 11) en merkte op dat de authenticiteit van de eucharistie (als de centrale gebeurtenis in het leven van de Orthodoxe Kerk) wordt bepaald door insluiting van iedereen bij de eucharisti- sche maaltijd en niet door de kwaliteit van het ritueel of de kwaliteit van wijn en brood. Hij zei dat er geen eucharistisch feest is als er zich geen liefde manifesteert in de relaties tussen de leden van de kerk. Torill Edøy, EDAN-coördinator voor Europa, beklemtoonde dat de kerk één lichaam is met vele ledematen. Wanneer een aantal ledematen wordt uitgesloten of geweerd, is volgens haar het lichaam van de kerk gehandicapt. Dr. Samuel Kabue, coördinator van EDAN, achtte het goed mogelijk dat studies over ‘disability’ een centrale plaats gaan krijgen op orthodoxe theologieoplei- dingen. Maar niet alleen daar, want wereldwijd is er nood aan goede ‘disabilty’-programma’s voor theologiestudenten. Huub Vogelaar Links vooraan Simone Poortman van EDAN (tijdens een andere bijeenkomst, in Korea) (Foto: Peter Williams/WCC).