Jaargang 57 Nummer 5

O p 22 augustus jl. is emeritus-abt en celebrant van de Byzantijnse liturgie Piet Al in de Abdij van Berne te Heeswijk overleden. Op 14 juli jl. werd Piet getroffen door een groot herseninfarct. Spoedig erna werd een dodelijke onbehandelbare ziekte geconsta- teerd. Behalve als norbertijn hebben velen Piet leren kennen als celebrant van de Byzantijnse ritus. Wie Piet Al gekend heeft, weet welke eigenschap hem het meest kenmerkte. Piet was in alle opzichten een irenische en bedachtzame man. Geboren in Den Haag in 1937 trad hij op 17 september 1955 in bij de Abdij van Berne, waar hij achtereenvolgens zijn eeuwige gelofte aflegde en later, op 16 juli 1961, zijn priester- wijding ontving. Daarna heeft Piet in Rome Oosterse Theologie gestudeerd. Later promoveerde hij tot doctor in de kerkgeschiedenis. In 1968 trad hij aan als bestuurslid van het Apostolaat voor de Oosterse Kerken. Als zodanig ging hij ook voor in de Byzantijnse liturgie. Daarnaast heeft hij een grote betekenis gehad voor de abdij. Later zou hij gekozen worden tot abt en op 2 februari 2001 de abtswijding ontvangen. Zijn kloosternaam Simplicius, die hij overigens nooit gebruikte, deed hij door zijn eenvoud en toegankelijkheid eer aan. Piet was altijd zichzelf: warm, belangstellend en bedacht- zaam. De liturgie was voor hem bron van leven. Ook na zijn abtswijding zou hij, zover het hem mogelijk was, de Liturgie blijven celebreren. Wat altijd opviel was dat Piet in zijn preken mensen kon meevoeren naar een inzicht van zowel historische verbondenheid, alsook naar een spirituele diepte die verbindt. Preken deed hij altijd uit zijn hoofd. Zijn kennis van de kerkvaders en de Byzantijnse traditie was veelal een bron van genot. Naast dit alles was hij op vele fronten verbonden met de abdij, de organisatie en het besturen van de Orde. Piet was een man die hechtte aan de traditie maar ook oog had voor de eigenheid van onze tijd. In die zin was hij open en tolerant. Als iets niet ging zoals bedoeld, dan was zijn vaste opmerking: Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Zijn passie lag bij de oecumene. Hij was bestuurslid van de Katholieke Vereniging voor Oecumene en behartigde daar de portefeuille van de oecumene met het christelijke Oosten. Daarnaast was hij ook bestuurslid van de Bisschoppelijke Commissie voor de Oecumene. Zijn passie voor de oecumene bleek duidelijk in zijn wapenschild en spreuk: Opdat allen één zijn (naar Joh. 17,12). Piet Al werd in 1976 officieel benoemd tot pastor voor de Oekraïense katholieken in Nederland en België. Met al zijn erudi- tie en kennis was en bleef Piet zeer bescheiden, ook na zijn wijding tot abt. Sturend leiding geven was hem niet op het lijf geschreven. Hij was er gewoon. In alle bescheidenheid was zijn aanwezigheid merkbaar. Hij heeft veel invloed genomen juist door zijn typische wijze van doen op vele mensen en situaties. Persoonlijk heb ik Piet leren kennen in 1982 bij de liturgievieringen in de H. Landstichting te Nijmegen. Samen met pater Gillis Doene celebreerde Piet regel- matig met het Nijmeegs Byzantijns Koor de Liturgie. Ook wanneer de Byzantijnse koren van Utrecht en Tilburg de Liturgie zongen was Piet zeer regelmatig celebrant. Van het Utrechts Byzantijns Koor was hij ook geestelijk adviseur en erelid. We zullen in Piet een minzame en betrokken voorganger, collega en vriend missen. Moge hij in vrede rusten en geborgen zijn in Gods eeuwige Liefde. Ton Sip Ton Sip is priester en voorganger in de katholieke Byzantijnse liturgie Pokrof 6 Eeuwige Gedachtenis: Piet Al (1937-2010)