Jaargang 54 Nummer 5

Pokrof 5 maar ik wil bij mijn parochianen blijven.” Koezo legt vervolgens uit waarom zijn parochiekerk zo onderkomen is. “Gewoonlijk geeft de gemeente een stuk land van 50 bij 50 meter, en allerhande kerkgenootschappen in Lviv hebben bouwgrond ontvangen voor een nieuw kerkgebouw. Alleen wij hebben problemen. De huidige locatie is prima maar hier staat nieuwbouw gepland en dit terrein is te kostbaar om zomaar weg te geven. Wel deed de gemeenteraad een aantal onmogelijke voorstellen. In 2006 kregen we een kavel toegewezen, waar de hoge druk ‘Noorder- licht’-gaspijpleiding onderdoor loopt en waar dus niet gebouwd kan worden. Nu wachten we weer af.” Van buiten bestaat het gebouw uit zes rijen met korte houten stammen die tot een golfbeweging over de lengte van het kerkje zijn verzakt, de binnenkant blijkt geheel uit dik, gebobbeld kar- ton opgetrokken. Op het zwartgeteerde dak ligt plasticfolie dat met bakstenen is verzwaard. Daaronder bevinden zich een drietal zelfge- maakte lichtkoepels. Talrijke vlekken op het karton verraden een geschiedenis van serieuze wateroverlast. “We hebben hier geen elektrici- teit of verwarming. Als het ’s zomers 30 graden is, loopt de temperatuur binnen op naar 45 of 50 graden”, legt pastoor Koezo uit, “en ’s winters is het hier ijs- en ijskoud.” Aan de wanden hangen oude en verkleurde afbeeldingen van iconen. Andere iconen zijn door oude dames thuis in elkaar gezet: foto’s van Maria met kind en ande- re heiligen werden aange- kleed met gekleurde, aan elkaar geregen plastic rin- getjes. Alles in en aan het gebouw is shabby . De vloer- kleden, de bankjes, de ico- nenwand – ook al is dat woord slecht gekozen – en de altaarruimte ademen armoe en improvisatie. Bekommernis om het lot van kerk, priester en parochianen is er in het verleden wel geweest, maar die is weer weggeëbd. Koezo: “Veel belangstelling kregen we tijdens het paus- bezoek in juni 2001. Journalisten uit de hele wereld kwamen hier kij- ken. Echter, met de paus vertrokken ook de media.” Een gesprek met vice-burgemeester van Lviv, Vasil Kosiv, brengt extra helderheid. De gemeen- teraad heeft inderdaad een stuk land bovenop de hoge druk gaspijpleiding ter beschikking gesteld. En ook al zou Kosiv graag een bouwka- vel ter beschikking stellen, grondzaken zijn een zaak van de raad. Ten onrechte want ondemo- cratisch, laten de raadsleden zich leiden door sympathie en antipathie, en ze voelen weinig sympathie voor Rusland, en daarom evenmin voor de Oekraïens-orthodoxe Kerk van het patriarchaat van Moskou. Met die bouwgrond komt het voorlopig niet goed. Frans Hoppenbrouwers Frans Hoppenbrouwers is studiesecretaris van de Stichting Communicantes (Nijmegen). Oekraïne maakte van 1920 tot 1991 deel uit van de Sovjet-Unie, waar het communisme de politieke ideologie was. Slechts één Orthodoxe kerk mocht er bestaan, namelijk de door de staat gecontroleerde Russisch-orthodoxe Kerk van het patriarchaat van Moskou. De westelijke regio’s van Oekraïne werden pas tijdens en na de Tweede Wereldoorlog deel van de Sovjet-Unie en ook daar kreeg de Russisch-ortho- doxe Kerk het voor het zeggen. Andere Orthodoxe kerken werden verboden en onderdrukt. Einde jaren 1980 staken deze clandestiene kerken hun kop weer op en de Russisch-orthodoxe Kerk raakte in ongere- de. Laatstgenoemde gaat sinds de Oekraïense onafhankelijkheid in 1991 onder de naam Oekraïens- orthodoxe Kerk van het patriarchaat van Moskou door het leven. De noodkerk in Sichiv (Lviv) is gemaakt van bordkarton. Het vocht dringt overal naar binnen. (Foto: F. Hoppenbrouwers)