Jaargang 53 Nummer 1

POKROF 12 Zoals elk kind, Werd Gij meegenomen naar de tempel, En ieder die U zag, was vervuld van heilig ontzag en verwondering. Het altaar juichte, omdat het eindelijk zijn Heer in het vlees zag, De tempel was verheugd, Maria en Jozef stonden verbaasd, En Simeon jubelde het uit, omdat hij de Heer in zijn armen kon dragen. Simeon zong een hymne van lofprijzing: «Laat mij nu in vrede heengaan, Heer, want mijn ogen hebben uw barmhartigheid aanschouwd. Laat mij in vrede heengaan uit de zorgen van het leven. Laat mij heengaan naar waar de doden wonen, Om hun te verkondigen dat de verlossing ophanden is. Heden ben ik vrijgekocht van ’s levens gevangenschap. Dit is de dag van blijdschap en vreugde. Dit is de dag waarop Degene die offers aanvaardt, zelf een offer komt brengen.» (…) Laten wij samen met Simeon en Anna zeggen: «De Heer is ons verschenen en Hij is onze Verlosser. Hij is mijn God. Hem ik zal loven.» Vertaling op basis van FENQITHO. A Treasure of Feasts according to the Syriac-Maronite Church of Antioch, Diocese of St. Maron 1980, p. 11. Opdracht van Onze Heer in de Tempel, 2 februari Laat mij nu in vrede heengaan, Heer Het Feest van de Opdracht in de Tempel (Lk 2, 22-40), in de volksmond beter bekend als Maria Lichtmis, wordt in de Maronietische Kerk, net als in het westen, gevierd op 2 februari. De Maronietische Kerk is een katholieke kerk van de Syrische traditie, die we vooral vinden in West-Syrië, Libanon en de westerse migratie. Op de Maronietische icoon zien wij linksboven Maria met het kind Jezus, rechtsboven Simeon. Linksonder zien we Jozef met twee duiven voor het offer en rechtsonder de profetes Hanna. Op de icoon staan opschriften in het Grieks, het Syrisch en het Arabisch, de drie talen die belangrijk zijn voor de traditie van Antiochië, waartoe de Maronietische Kerk behoort. De Maronietische Kerk heeft in de loop van haar geschiedenis een lange iconografische traditie ontwikkeld, waarin overigens door de wederwaardigheden van diezelfde geschiedenis nogal wat lacunes voor ons bestaan. Die lacunes zit- ten in het vervaardigen zelf van gewijde beeltenissen, alsook in de documentatie daarover; de geschiedenis laat zich niet helemaal goed reconstrueren. De Maronietische iconografie varieerde van Byzantijns aandoende fresco’s tot Latijnse heiligenbeelden. De laatste decennia is er een streven om een eigen, op oude tradities gebaseerde, heden- daagse Maronietische iconografie te ontwikkelen. Deze afbeelding is hiervan een voorbeeld.