Perspectief 2020-47

2020-47 Synodaliteit in het leven en de zending van de Kerk 61 de manier waarop de verzamelde gegevens werden samengevat en doorgegeven aan het secretariaat van de synode is weinig bekend. Wel werd duidelijk dat de openbaarheid van deze informatie erg verschilde van land tot land. Bovendien waren er landen waar parallelle bevragingen werden georganiseerd door organisaties die zich onvoldoende beluisterd wisten door de officiële kanalen. Dat toont aan hoe belangrijk het is om duidelijk en open te communiceren over de kansen en mogelijkheden maar ook over de grenzen van een synodaal proces. Het document van de internationale theologische commissie roept eerst en vooral op tot een pastorale bekering. De grote uitdaging ‘ is het intensiveren van de onderlinge samen- werking van allen bij het evangeliserende getuigenis op basis van de gaven en rollen van eenieder, zonder de leken te klerikaliseren en zonder de geestelijkheid te seculariseren, waar- bij in ieder geval de verleiding moet worden vermeden van “een overdreven klerikalisme dat de lekengelovigen buiten de beslissingen houdt.”’ 15 (SynLZKerk 104) Dat vraagt een para- digmawissel waarbij ruimte wordt gemaakt en waardering gegeven aan de inbreng van allen zonder uitzondering. Wat vernieuwd moet worden is onder meer: ‘ de concentratie van de verantwoordelijkheid voor de zending in het dienstwerk van de herders; de ontoerei- kende appreciatie voor het gewijde leven en de charismatische gaven; de geringe waardering voor de specifieke gekwalificeerde bijdrage van de lekengelovigen en, onder hen, van de vrouwen, binnen het domein van hun competenti e’ . (SynLZKerk 105) Een synodaal op weg gaan vraagt bovendien dat elke deelnemer bereid is om het ‘ik’ e n het eigenbelang, - ook dat van de eigen groep - , te laten omvormen tot een ‘wij’ van het grotere geheel waarin we als broeders en zusters samen verantwoordelijk zijn voor de zending van de Kerk. (SynLZKerk 107) ‘ Dezelfde attitudes die nodig zijn om de sensus fidei, waarmee alle gelovi- gen getekend zijn, te beleven en tot rijpheid te laten komen, zijn nodig om haar te beoefenen op de synodale weg. Het gaat om houdingen die begrepen zijn in de formule sentire cum Ecclesia : dit “voelen, begrijpen en waarneme n in h armonie met de Kerk”, dat “alle leden van het Godsvolk bijeenhoudt op hun pelgrimstocht” is “de sleutel tot hun ‘samen -op-weg- gaan.”’ 16 (SynLZKerk 108) Samen op weg gaan impliceert ook dat we onze eigen zwakheid en zondigheid erkennen en elkaar wederzijds om vergeving durven vragen. ‘ Op de weg van synodaliteit wordt communicatie expliciet gemaakt door het gemeenschap- pelijke luisteren naar het Woord van God om te weten “wat de Geest tot de Kerken zegt”