Perspectief 2019-43

2019-43 Thema – Herstel van Kerkgemeenschap Dr. Arjan Plaisier 35 we ons bezig houden met nuttiger zaken. Juist die kerken die het meest vitaal zijn, zitten niet op een kerkvereniging te wachten. Of: we leven toch in een tijd van laat duizend bloe- men bloeien. En zo staat er binnen de kortste keren weer een kerk bij. Zo gaan we verder. Maar weten we dan nog van de ene Heer en van het ene lichaam? Culturen zijn verschillend. Ik zie die dan ook niet dat we even in elkaar schuiven. Dat hoeft ook niet. We hoeven geen eenheidsworst. Waar moet het dan wel beginnen? Met erken- ning. Erkenning van de kant van de Reformatie dat de kerk van Rome de kerk is van de eeuwen die teruggaat op de apostelen. Dat God door afvalligheid en corruptie heen deze kerk trouw is gebleven. Dat het christendom natuurlijk op vele manieren zich had kunnen manifesteren in de wereld, maar dat het déze weg is gegaan. Dat er déze development of Christian doctrine 13 heeft plaatsgevonden. Erkenning van de dienst en de bediening van deze kerk, inclusief haar hiërarchie van bisschoppen onder de paus. Erkenning, en de be- reidheid zich bij deze kerk te voegen, om dan vervolgens samen de kerk van Christus te zijn in dit deel van de wereld. In dit deel van de wereld, want ik besef dat een dergelijk initiatief lokaal begint en een voorbeeldwerking kan uitoefenen. Omgekeerd is nodig dat de scheiding in de 16e eeuw niet gelijk gezet kan worden met afvalligheid, maar met een buiten de kerk terecht komen van vitaal christendom, dat vervolgens ook tot kerkelijke gemeenschap is uitgegroeid, die voor miljoenen tot zegen is geweest, tot op de huidige dag. Dat de ontdekkingen van kerk-zijn en van christen-zijn het waard zijn ingedragen te worden in de ene kerk, waarbij veel van het geloofsgoed, de spiritualiteit, de theologie en de kerkvorm een erkende plaats krijgt binnen deze ene kerk. Dat zou kunnen in de vorm van een orde, die erkend wordt door de paus en die dus niet opgezogen wordt in de hiërarchie. Wat zou het een zegen zijn als ook die tweede dochter, de Pinksterkerken, hierin kunnen volgen. Kortom: de kerk van Christus, de ware katholieke kerk, zal een kerk zijn van eenheid in verscheidenheid, of van verzoende verscheidenheid. Ik hoor opnieuw de verzuchting van ‘dagdromen’. Het zij zo. Ik zie in ons deel van de wereld de onderscheidingen betekenisloos worden ten opzichte van een cultuur die het christendom achter zich meent te moeten laten. Ik zie veel protestantisme uit-geleefd. Weer een kerkje erbij? Kan een kerk wel verder als ieder zijn eigen Bijbel heeft en gezag een vies woord is? Als de binding aan de objectieve gestalte van Christus, de Heer altijd weer aan subjectivisme ten onder dreigt te gaan. Ik zie veel Rooms Katholicisme vermoeid