Perspectief 2017-38

Perspectie 72 Peter Ben Smit Dialoog en ontmoeting zijn zo wezenlijk om opnieuw toegang te krijgen tot dat waarvan je eigenlijk wel dacht – of waarvan ik eigenlijk wel dacht – dat ik het meer of minder wel wist. En het is toch gek als ik iemand, aan wie ik zo’n belangrijk inzicht te danken heb, vervolgens als zuster of broeder in Christus links laat liggen en niet probeer verder in gemeenschap op te trekken en zo gestalte te geven aan dat visioen van Paulus, over een gemeenschap in Christus waarin er onder meer Jood noch Griek was (Gal. 3,28). Weer gaat het hierbij om oecumenisch theologiseren als theologiseren in dialoog en over grenzen heen dat domweg noodzakelijk is voor de kerk om trouw te blijven aan zichzelf aan de eigen traditie die alleen als traditie, doorgeven, kan functioneren wanneer ze steeds opnieuw ontdekt wordt. De traditie van eergisteren is voor vandaag interessant, maar ternauwernood leven gevend. Het gaat tenslotte om leven, om de hele schepping (zoals de vorige sprekers al benadrukten) – echte oecumene is niet ‘binnenkerkelijk’, maar lekker brutaal. De oorsprongen van de oecumenische beweging (blueprints of hope!) zijn nauw verweven met die van de VN en de EU. Noordelijke voorbeelden zagen we al bij ds Veen. Slot Daarmee heb ik mijn drie punten nader toegelicht en daarmee ook mijn belangrijkste stelling, de toekomst van de oecumene is de toekomst van de kerk en de toekomst van de kerk is die van de oecumene toegelicht. Wat daarbij ook duidelijk is geworden is dat ik oecumene als zoektocht naar kerkelijke gemeenschap en oecumenisch theologiseren als theologiseren in dialoog en over grenzen heen en met het oog op die gemeenschap versta als een wezenlijk bestanddeel van het leven van de kerk als zodanig. Het is een dimensie die overal bij hoort, je kunt het niet negeren zonder het wezen van de kerk zelf – gemeenschap – te negeren. Om het kort samen te vatten: - Het mag waar zijn dat de kerk door missie bestaat net zoals vuur bestaat door te branden, maar dat gaat alleen als de kerk geloofwaardig is – daarom moet de kerk één zijn, als teken van Gods verzoenende liefde.