Perspectief 2017-38

Perspectie 64 Geert van Dartel 1989 verscheen. Hierin worden vanuit het principe lex orandi, lex credendi enkele protestantse en katholieke liturgische tradities met elkaar vergeleken. Uit dit oecumenisch gesprek komt een grote convergentie naar voren ten aanzien van de werkelijke tegenwoordigheid van Christus en het offerkarakter van de Eucharistie. Tot de door de dialoogcommissie gewenste doorbraak in de relatie tussen de katholieke en protestantse kerken kwam het echter niet. Het gesprek over Eucharistie en Avondmaal blijft natuurlijk de gemoederen bezig houden. Tussen 2014 en 2016 hebben we in het verband van de Raad van Kerken en in het verlengde van het gesprek over de doop, een verkenning gehouden over de beleving van Eucharistie en Avondmaal. Dat was interessant omdat het nieuwe invalshoek was en omdat het mooie getuigenissen opleverde. Echter ten aanzien van de vraag die in onze oecumenische geschiedenis altijd aan de orde is (kan het wel of kan het niet?) leverde deze verkenning geen nieuwe gezichtspunten op. Hoe verder? Op de weg van de oecumene is in de afgelopen 75 jaar grote vooruitgang geboekt. Dat mogen we zeker zeggen. Maar de voortgang kan niet met een rechte, opgaande lijn in beeld gebracht worden. Soms stokt het en lijkt er geen vooruitgang meer mogelijk te zijn. Eerlijk gezegd heb ik in de afgelopen 23 jaar op dit pad veel mensen die boos op teleurgesteld zijn ontmoet. Maar toch, vaak onverwachts komen ook steeds weer nieuwe vruchten op, die de oecumenische zuster- en broederschap over confessionele grenzen heen helpen. Mijns inziens raakt wat Griepink en Van Ulden in hun artikel over de oecumene in het Noorden ‘Van gedeeld elan tot gedeelde smart’ de kern van de oecumenische opdracht in onze tijd. Hoewel we uit een hele lange geschiedenis komen waarin het verhaal van Jezus sterven en opstanding is verteld en doorgegeven tot heil en verlossing van mensen staan wij vandaag weer aan het begin. Vandaag is het voor ons in Nederland een uitdaging en een kans om dat oude verhaal en dat ene geloof opnieuw te doorleven en deze doorleefd te presenteren aan de wereld. Alleen zo worden wij en onze kerkgemeenschappen opnieuw geboren.