Perspectief 2017-35

2017-35 Willibrord hoort bij mij 7 Reag eer allemaal zijn. Dat is een verlangen naar eenheid, en het verlangen is het eerste begin van de vervulling. Die vervulling kunnen we pas waar maken als de emoties en overtuigingen van een ieder er mogen zijn. Gedeelde erfenis Het zal u niet ontgaan zijn dat er enige discussie was over Willibrord, en dan met name de processie te zijner ere. Die discussie ontspoorde op een heel vervelende wijze. In de Willibordprocessie, georganiseerd door de rooms-katholieke kathedraal in Utrecht, werd uitdrukkelijk gekozen voor een exclusief rooms-katholiek karakter. Dit werd door sommigen bejubeld als een zege van het eigen gelijk, anderen genoten van een mooie rel, en weer anderen betreurden de gang van zaken om zeer uiteenlopende redenen. Als priester van het organiserende kerkgenootschap betreur ik het dat een feest van geloof aanleiding geeft tot ruzie. Wat mij betreft is de belangrijkste vraag niet aan wie dat ligt. De vraag is wat we doen aan de kater die we aan dit voorval over hielden. Maar waar het mij vooral om gaat: laten we niet met een pestgevoel de krant dichtslaan, of Facebook wegklikken – en dat was het dan. Om dát punt voorbij te gaan, dat is waarom ik met Peter- Ben Smit het initiatief nam voor het symposium ‘(Van) Wie is Willibrord?’. De insteek van dit symposium was een gezamenlijke herbezinning op de persoon van Willibrord. Hij was een monnik, die de zegen van de paus zocht voor zijn missie in onze streken. Dat vertelt ons iets over wie hij was, en over het geloof dat hij kwam brengen. Dit geloof is een gedeelde erfenis. Tegen het veelgodendom van de Franken en Friezen, preekte Willibrord het geloof in de ene, ware God. Het christelijk geloof is dus niet toevallig in Nederland aangespoeld, het is er bewust naar toe gebracht. Dat het geloof vanuit Jeruzalem uiteindelijk ook zijn weg naar ons vond, hebben we in belangrijke mate aan Willibrord te danken. Daarna waren het de erfgenamen die het overgeleverde goed verdeelden. Nu is het is de hoogste tijd dat die verdeelde erfenis weer samen gebracht wordt. Iedere traditie draagt een deel van Willibrords erfgoed met zich mee. Rond de eerbiedige gedachtenis aan zijn persoon brengen we die delen weer samen.